İslamda Arkadaşlık

Ebû Saide-l Hudrî'den (ra) rivâyet edilen bir hadiste "Yalnız mü'minle arkadaş ol ve ekmeğini ancak takvalı kimse yesin" (Tirmizi Zühd: 55) tavsiyesinde bulunur

Buradaki "mü'min" ifâdesinden anlamamız gereken "Allah'a hakkıyla îman eden kâmil bir mü'min"dir Kâmil bir mü'min Allah'ın emirlerini yerine getirir ve yasaklarından kaçınır Nitekim hemen peşinden gelen "takvâlı kimse" ile mü'min kelimesi açıklanmış olmaktadır

Çünkü "Kişi sevdiğiyle beraberdir" (Tirmizi Zühd: 50) Bir insan birisiyle arkadaş olmuşsa mutlaka onu çok sever Sevmediği bir kimseyle zaten arkadaş olmaz Dolayısıyla sevdiğiyle hem dünyada hem âhirette beraberdir

Dünyada iken Allah yolunda ibâdet ve itaatte îman ve Kur'an'a hizmette arkadaşıyla beraber olan bir genç; âhirette de cennet nimetlerinden birlikte istifâde edecek dostluklarını ebedîleştirecektir

Eğer iki arkadaş Allah'a isyanda hevâ ve heveste boş ve zararlı eğlencelerde beraber oluyorlarsaAllah korusun! Cehennemde de komşu olacaklar aynı mekânı paylaşacaklardır

Arkadaşlığın en güzel örneğini Sevgili Peygamberimiz (asm) göstermiştir Başta Hz Ebû Bekir (ra) olmak üzere bütün sahabîler onun arkadaşı olmuşlar etrafında pervane gibi dönmüşler uğruna canlarını ve mallarını fedâ etmişlerdir

Zaten "sahabî" arkadaş demektir Sahabîler dostluk ve arkadaşlığın benzersiz numunelerini ortaya koymuşlar sevgi ve saygının fedâkârlık ve feragatin hârika örneklerini göstermişlerdir

Aslında her mü'min diğer mü'minin kardeşi olması dolayısıyla arkadaşıdır da Bir başka ifâdeyle dinimiz arkadaşın arkadaştan beklediği iyilik ve yardımı her mü'minin diğer mü'min kardeşine göstermesini emretmiştir

Rabbim hepimize iyilerle arkadaş olmayı nasip etsin (Amiiin)