Dar Ayakkabı

Günümüzün doyumsuz tüketim toplumunda, var olanın kıymetini hatırlatan güzel bir yazı

O bayram bana ayakkabı almaya karar verdiler

Hazır ayakkabı satan mağaza yoktu şehirde Tek ayakkabı yapan dükkánında ayakkabıcı çıplak ayağımı bir kartonun üzerine koydu, iyice basmamı söyledikten sonra ağzındaki kurşun kalemi eline alıp ayağımın çevresini çizdi

O ayağımın çizildiği karton benim ayakkabı numaramdı

Günlerce yeni ayakkabılarımın hayalini kurdum Babamın anlattığına göre ayakkabılarım siyah ve bağcıklı olacaktı

Kapının her çalınışında koştum

Ayakkabılarım bayramdan bir gün önce geldi, siyah-bağcıklı

O gün onları giymedim Bayram gecesi yatağımın altına yerleştirdim yeni ayakkabılarımı

Arada bir kalkıp kutusundan çıkartıyor, yere koyuyor, yukarıdan, yandan, önden bakıp duruyordum Parlak ve yuvarlak burnunu gecenin karanlığında kim bilir kaç kez okşadım

Uyku girmedi gözüme

Sabahleyin ev ahalisi kalktığında, ayakkabı kutusu kucağımda sandalyede oturuyordum ben

Ayakkabımı babam giydirdi

Ayağıma olmamıştı ayakkabılarım, dardı ve canımı yakmıştı

Ama bunu babama söylemedim O "Sıkıyor mu?" diye sordukça "Hayır" yanıtını veriyordum "Dar, ayağımı acıtıyor" desem, geri gidecekti ayakkabılarım ve ayakkabıcının hemen bir yeni ayakkabı yapması olanaksızdı

O bayram sabahı canım yana yana yürüdüm

Bir süre sonra acı dayanılmaz oldu

Dişimi sıktım

Topalladım

Soranlara "Dizimi vurdum" dedim, ama ayakkabılarımın ayağımı sıktığını kimseye söylemedim

*

Doğrusunu isterseniz yaşam dar ayakkabıyla yürümektir

Kimi zaman dar bir maaş, kimi zaman sevimsiz bir iş

Kimi zaman bir mekan dar ayakkabı olur bize, kimi zaman bir çevre, kimi zaman bir sokak, ya da bir şehir

Kimi zaman dostluklar, arkadaşlıklar, beraberlikler bir dar ayakkabıya dönüşür

Kimi zaman zamandır dar ayakkabı, geçmek bilmez

Kimi zaman zenginlik, kimi zaman başınızı koyduğunuz yastık

Canınız yanar

Topallaya topallaya gidersiniz

Sonradan öğrendim yaşamın dar ayakkabıyla yürüme sanatı olduğunu