Yılmaz Odabaşi Şiirleri

YENİK SERÇE

Yaban ve asi,

Dağlara dağılan taylar gibi

Ve yangın gençliğinin alazında

Işıltılı bıçaklar gibi

Adana’da yollara dizilmiş garlarda,

Çığlık çığlığa peronlarda

Çocuklar gibiydi gözleri

Adı Nevin,

Şarap içer, rüzgâr giyerdi geceleyin

O, kanadı kırık bir kuştu,

Beyaza vurulmuştu;

Kimseler görmnedi bir başka renk sevdiğini

Kimseler…

Görmedi kimseler kirlendiğini

Adı Nevin,

Hüzün kokar ve korkardı geceleyin

“Kendini martılarla bir tutma” derdim;

"Senin kanatların yok düşersin,

Yorulursun,

Beni koyup koyup gitme ne olursun"

O, kanadı kırık bir kuştu,

Gülümserken vurulmuştu

Kimseler görmedi uçtuğunu

Kimseler

Görmedi kimseler öpüştüğünü

Adı Nevin,

Özlem tüter ve çağlardı geceleyin

“Işığın” diyordu; "kırılıp düştüğü yerlerden geliyorum"

Karanlık kördü ve acımasız

"Ellerimle kırdım ben de kalan kanatlarımı;

Kanatlarımı kanatmaktan geliyorum "

O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı

Sonra da çift çıkardık; kar yağardı,

Biz dinlemez, çıkardık!

O kentte bütün sokaklar

Biz yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı,

İnsanlar dar yapılmıştı,

Çıkardık!

Kar durmazdı, üşüşürdü saçlarına

Ve hep bir şeylere ağlardı o karlı havalarda

Avurtlarına çarpan kar taneleri,

Gözyaşlarının sıcaklığına çarpıp erirdi

Erirdi

Biz yan yana, yana yana

Yana yana!

O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı,

Ben yürüsem bütün yollar ona çıkardı

Gitti

Kanatları yüreğimdeydi

Kalan, elimde minyatür bir kuş şimdi

Yitirdim o aşkın kimliğini;

H ü k ü m s ü z d ü r

Adı Nevin,

İhaneti tutuşturduk bir sabahleyin!

Yılmaz ODABAŞI