Kendisini Unutmuş--Özdemir Asaf

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

KENDİSİNİ UNUTMUŞ

Bütün aşkların kitabı elinde

Sevilmemiş yinlerin balosuna gitti

Öylesine kalabalıktı ki,

Sevdiğini anlamadı

Bütün kapıların anahtarı elinde

Öpülmemiş dudakların balosuna gitti

Öyle aydınlıktı ki,

Öptüğünü anlamadı

Işıklarla örtünmüştü çıplaklık,

Renklere uzandı susamış,

Beyazlıklar arasında kayboldu bakışları

Gözleri yaşamıyordu artık

Şekilleri çağırmaya gitti, kandıracak

Elleri aranıyor tutamıyordu

Elleri, elleriydi kurtaracak,

Artık yaşamıyordu

Bir yanda gelen o dinmeyen aydınlık,

Aldıkça alan

Bir yanda giden bir noktaydı karanlık,

Ellerinde başlayan, gözlerinde biten

Bağırdı, kan gibi aktı sesi,

Aşamadı dişinin duvarından

Elinde bütün aşkların kitabı,

Anlatıyordu aldanan aydınlıklarından

Elinde bütün kapıların anahtarı,

Ve unutulmuş bir duvarda, kendi kapısı

Varamadı

Ora öyle karanlıktı ki

Öldüğünü anlamadı

ÖZDEMİR ASAF

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Kendisini Unutmuş--Özdemir Asaf KENDİSİNİ UNUTMUŞ Bütün aşkların kitabı elinde Sevilmemiş yinlerin balosuna gitti Öylesine kalabalıktı ki, Sevdiğini anlamadı Bütün kapıların anahtarı elinde Öpülmemiş dudakların balosuna gitti Öyle aydınlıktı ki, Öptüğünü anlamadı Işıklarla örtünmüştü çıplaklık, Renklere uzandı susamış, Beyazlıklar arasında kayboldu bakışları Gözleri yaşamıyordu artık Şekilleri çağırmaya gitti, kandıracak Elleri aranıyor tutamıyordu Elleri, elleriydi kurtaracak, Artık yaşamıyordu Bir yanda gelen o dinmeyen aydınlık, Aldıkça alan Bir yanda giden bir noktaydı karanlık, Ellerinde başlayan, gözlerinde biten Bağırdı, kan gibi aktı sesi, Aşamadı dişinin duvarından Elinde bütün aşkların kitabı, Anlatıyordu aldanan aydınlıklarından Elinde bütün kapıların anahtarı, Ve unutulmuş bir duvarda, kendi kapısı Varamadı Ora öyle karanlıktı ki Öldüğünü anlamadı ÖZDEMİR ASAF