M,Levent Özgeç

- - - BANA KALAN SOKAK (2 Şiir) - - -

Ne umutlar ektim gönül bahçeme

GÜL sanmıştım dikeni bana kaldı!

Göz yaşlarım savruldukça içime

KÜL sanmıştım yakanı bana kaldı!

Her bakışım maziden gün aradı

Gözlerimi al kanlara buladı

Yüreğime acımadan vuranı

EL sanmıştım yakını bana kaldı!

Dostum dedim dost bağında eğlendim

Düşmanlığı ben dostumdan öğrendim

Selam versem hep kendimden iğrendim

KUL sanmıştım yakını bana kaldı!

Hayaldi umutlar hayaldi bahçe

Aklım bende kalmış gönlüm se düşte

Bastığım yerleri bilseydim keşke

YOL sanmıştım çökeni bana kaldı!

Sonrası malum :

Umutlar ekildikçe bu gönül bahçesine,

Yollarım diken oldu,dokuzuncu sokakta!

Yedi yılda bin hüsran takılınca peşime,

Yıllarım diken oldu,dokuzuncu sokakta!

Elden bir şey gelmedi dikenlerin içinde

Hangi yana döndüysem,gül yok diken içinde

Gönlümün ızdırabı tarifsiz bir biçimde

Gözlerim hep yaş doldu,dokuzuncu sokakta!

Gözlerdeki bu yaşlar inince yüreğime,

Gönül çok hesap sordu,artık kendi kendine

Vurdular acımadan bükülmez bileğime

Umutlar bir bir soldu,dokuzuncu sokakta!

Maziyi düşünsem boş,bu günse dünden sarhoş

Bir çıkmazın içinde,ister dolan ister koş,

Yüreğim bundan böyle,çok karanlık çok da loş

Yanlışı doğru bildi,dokuzuncu sokakta!

M Levent ÖZGEÇ

(Gönül Pınarı Kitabından)