Birgün Anlarsın

BİRGÜN ANLARSIN

Uykuların kaçar geceleri, bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık
Onun unutamadığın hayali,
Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
Gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için,
Vurursun başını soğuk taş duvarlara
Büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın
Duyarsın,
Ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin
Niçin yaratıldığını
Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini
Uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini
Boşuna geçip giden günlerine yanarsın
Dolar gözlerin, için burkulur
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların
Sevilen gözlerin erişilmezliğini
O hiç beklenmeyen saat geldi mi?
Düşer saçların önüne, ama bembeyaz
Uzanır, gökyüzüne ellerin
Ama çaresiz,
Ama yorgun,
Ama bitkin
Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın
Sonra dizilir birbiri ardına gerçekler, acı
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

Bir gün anlarsın hayal kurmayı;
Beklemeyi, ümit etmeyi
Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir
Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi
Lanet edersin yaşadığına
Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın
O zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden
Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN