Dost Yürekli Dev Çocuk

Dost Yürekli Dev Çocuk

Hayat bilinmez bir patikadır dostum

Adımlar gülüşlerin panzehiri

Zaman nazlı bir nehirdir

Aktıkça ütopyan aşınır

Turnalar küser,

Selamlar bir tenhalığa dökülür

Yürek soyunur gülüşlerinden

Aynalar soluklaşır

Yüzler eskir

El olur insan kendine

Ama sen eskimiyorsun dostum

Beklenen şafağın güneşi gibi yüzün

Anlar sarılır

takvim halkasına

Renkler bölüştürür

Fedakarlar paysız kalır

yok sayılır çoğu zaman

Ne vakit bir selamın alsam

Ütopyam baharına kuvuşur

Bakışlarında seyre daldım

güneşin doğuşuna

Semanın yalınlığına

Nemruttan daha yakın bir yerde

Eyüp’ün mirasıdır sabır

Sabrın mirası sen

Küçeler salçalı ekmekle büyüttü yılmazları

Yılmazlar Feridelerde platonik sevdaları

Sen ise küçeli şehirler büyütün

Kavuşmaların mahçupluğa ezilmediği

Çocukların şekerleri bölüştüğü şehirler

Sen gibi

Kimseler kulaklarını gözlerinde taşımadı

Ve kimseler dilinde de yüreğini

O yüzden dili çözülür insanın

Dökülür derinliklerimizdeki sırlar

Soluklarımız susmanın sokağına vardığında

Nehirlerin akşamüstü serinliği

başlar bakışlarında

Sözleri umuttan ısmarlanmış

acıyı eskiten türküdür sesin

Sayki diyorum

Bir selamın değmezse

apseleşmiş ömrüme

İnleyişler isyana dönüşür

Heyelanlar düşman kesilir

yamaçları devirir üstüme

Bir serçenin çaresiz yoksulluğuna

paydaş olmanın zorunluluğu durur eşikte

Kasırgaların yerleşiğe geçtiği

kıyıya dönüşür hayat

Tırnaklar ihanet eder ana yurduna

Adımlar yara alır,voltalar yarım

Kardeşlik yetim kalır

Hayat bilinmez bir patikadır dostum

Adımlar gülüşlerin panzehiri

Zaman nazlı bir nehirdir

Aktıkça ütopyan aşınır

Ama ne vakit

yoldaşlığın eklenirse güzergaha

tanıdık bir masumluğa dönüşür patika

Nazlı nehir gelinliğiyle

akar yüreklere

İçtenliğinle ipek şallar örülür

dostluğun selvi boyuna

Siyahlar teninden soyunur

beyazlara varana kadar

Ceviz dallarında kokular damlar

daralmışlığın tavanında

Bütün yurttaşların

çocukluk hırkasına kavuştuğu

huzur denilen bir yurtsun

Dost yürekli dev çocuk

İhsan Bozkuş