Yusuf Hayaloğlu Yağmur İçen Kız Şiiri

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

YAĞMUR İÇEN KIZ
Baldırı çıplak bir akşamüstüydü
Kime selam verdiysem yüzüme küstüydü

Yalnızlığa susmuştum, yağmura üşümüştüm

Belli belirsiz ve hiçbir makamsız,
Hiçbir kelimesiz ve hiçbir anlamsız,
Kırılgan bir şarkıydı, tılsımına düşmüştüm

Ve ben sanki ömrümde yaşamadığım
Ve yaşamadan yaşlandığım bütün aşkları
Bu ilk defa karşılaştığım, bu ilk defa yabancı,
Ve bu son defa tutunduğum kızla bölüşmüştüm

Yağmur içen kız

gece kuşu
Atmacaya benzer duruşu

Bir omuzu el-ense çekerken azraile
Bir omuzu sokak lambasından da biçare

Kimliğini sorarsan;
Barbar sokakların en barbar kızı,
Ve hortumlu karakolların en arsızı

O destursuz yağmur, taş gibi iniyordu,
O fütursuz cadde, pür-telaş deviniyordu

Başını çevirip bakıyordu ara sıra
Hiçbir şey sormadan gidiyordum ardı sıra

Bir karyola, bir sobadan ibaret 102 nolu odada
Buluştu gözlerimiz, sırları dökülmüş tozlu aynada

Cebimdeki şişeyi yudumlarken sessizce
Saçlarını okşadım yavaşça ve teklifsizce

Azıcık huylanmıştı, söylemedi ama şaşırmıştı

Sanırım ki o, hep değişen tiplere
Ve fakat hiç değişmeyen triplere alışmıştı

Yağmur içen kız

vahşi kısrak
Göğsü falçata krizi, öfkesi tavlı bıçak

Soluğunda ıslak çimenlerin buğusu
Soluduğunda kundaklanmış ormanların yalazı

Güzelliğini sorarsan;
Dişleri kar kuşundan da beyaz
Dudakları vampirden de kırmızı

Alışkın bir otel odasıydı, kenarda soba yanıyordu,
Tutkunun tasma koparan köpekleri
Arsız bir çarşaf gibi üstümüze abanıyordu

Küçücük ama çok küçücük bir ağzı vardı,
Küçücük ama çok küçücük bir öpüşte bile
Bir vişne ısırığı gibi kanıyordu

Çaparinin çengelinde çırpınan çipuranın
Yakaran gözlerindeki o tarifsiz kederle,
Bu küçücük ömründe, belki de ilk defa
Birisinin gözlerine bakmaktan utanıyordu

Yağmur içen kız

kaldırım meleği
Hüznün yirmidört saatlik beyhude kelebeği

Her akşam sunarak kendini hoyrat ağızlara
Ve her sabah yunarak bedenini yağmurla
Ve boğarak o narin göğsünde hıçkırıklarını
Bir çalpara gibi yeniledi kopan yanlarını

Yağmur içen kız

çılgın kedi
Komalara girdi, jiletler yedi, ölmedi

Hiç sormadım adını, kendisi de söylemedi

Ben şişeyi boşalttım, o ağzını sürmedi

Gitme vakti gelince uzatıp küçücük elini
Hoşça kal, dedi, almadan o malum bedelini

Boş bir şişeden daha aptalca ne olabilirdi hediye?
Uzun uzun bakakaldı, bu adam deli mi ne, diye

İyi ama bu şişe boş be arkadaş, dedi, bu şişe boş!
Her şey boş güzelim, dedim, her şey boş!
Sen de yağmur koyarsın belki bu şişenin içine,
Ve güneşin ışırsa bir gün, bir yerlerde, bir ihtimal,
Düşlerini yudumlarsın artık yağmurun yerine

Yağmur içen kız

gönül hırsızı
Hiç kimseler bilmeyecek sırrımızı

Sen tutunmaya çalışırken gecenin eteklerine
Yine acıtacak güzelliğini, o çirkin maça papazı

Ve yine kıyacaksın belki, o incecik bileklerine

Yağmur içen kız

sahipsiz bebek
Elbette bir gün herkes bir şekilde gidecek

Ama bu yağmur var ya, bu yağmur, inan ki
Nereye gidersen git, hep ardından gelecek

Ne zaman tokatlasa yağmurlar penceremi,
NE zaman sersem ve buruşuk bir pardösü gibi
Dökülsem kaldırımlarına bu duman karası kentin;
Hep o kıza rastlarım, aynı kuytu köşede

Gözyaşlarını biriktirir usanmadan
Düşleriyle aynı şişede

Hatırını sorarım, sessizce kaldırır yüzünü,
Tablolardan çalınmış gizemli bir gülücüktür

Yağmur içer yudum-yudum, kanasıya

Mezesi, eski bir geceden, vişne yarığı kırmızı
Ve hala kanayan o vişne ısırığı öpücüktür

Yağmur içen kız

mağrur yürek
Bu yağmurlar yalan ama ölüm gerçek

Sen yine avucunda sakla, çaldırma cevherini

Ve sakın gösterme kimseye, o yağmur incilerini
Hep şarkını söyle; hiçbir kelimesiz ve makamsız,
Hep orda bekle; bir akşam belki apansız,
Gelir de alırım şişemi senden geriye:
O biriken yaşlarını içmek için damla-damla
Ve geciken bedelini ödemek için kendi hayatımla

Yusuf Hayaloğlu

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yusuf Hayaloğlu Yağmur İçen Kız Şiiri YAĞMUR İÇEN KIZ Baldırı çıplak bir akşamüstüydü Kime selam verdiysem yüzüme küstüydü Yalnızlığa susmuştum, yağmura üşümüştüm Belli belirsiz ve hiçbir makamsız, Hiçbir kelimesiz ve hiçbir anlamsız, Kırılgan bir şarkıydı, tılsımına düşmüştüm Ve ben sanki ömrümde yaşamadığım Ve yaşamadan yaşlandığım bütün aşkları Bu ilk defa karşılaştığım, bu ilk defa yabancı, Ve bu son defa tutunduğum kızla bölüşmüştüm Yağmur içen kız gece kuşu Atmacaya benzer duruşu Bir omuzu el-ense çekerken azraile Bir omuzu sokak lambasından da biçare Kimliğini sorarsan; Barbar sokakların en barbar kızı, Ve hortumlu karakolların en arsızı O destursuz yağmur, taş gibi iniyordu, O fütursuz cadde, pür-telaş deviniyordu Başını çevirip bakıyordu ara sıra Hiçbir şey sormadan gidiyordum ardı sıra Bir karyola, bir sobadan ibaret 102 nolu odada Buluştu gözlerimiz, sırları dökülmüş tozlu aynada Cebimdeki şişeyi yudumlarken sessizce Saçlarını okşadım yavaşça ve teklifsizce Azıcık huylanmıştı, söylemedi ama şaşırmıştı Sanırım ki o, hep değişen tiplere Ve fakat hiç değişmeyen triplere alışmıştı Yağmur içen kız vahşi kısrak Göğsü falçata krizi, öfkesi tavlı bıçak Soluğunda ıslak çimenlerin buğusu Soluduğunda kundaklanmış ormanların yalazı Güzelliğini sorarsan; Dişleri kar kuşundan da beyaz Dudakları vampirden de kırmızı Alışkın bir otel odasıydı, kenarda soba yanıyordu, Tutkunun tasma koparan köpekleri Arsız bir çarşaf gibi üstümüze abanıyordu Küçücük ama çok küçücük bir ağzı vardı, Küçücük ama çok küçücük bir öpüşte bile Bir vişne ısırığı gibi kanıyordu Çaparinin çengelinde çırpınan çipuranın Yakaran gözlerindeki o tarifsiz kederle, Bu küçücük ömründe, belki de ilk defa Birisinin gözlerine bakmaktan utanıyordu Yağmur içen kız kaldırım meleği Hüznün yirmidört saatlik beyhude kelebeği Her akşam sunarak kendini hoyrat ağızlara Ve her sabah yunarak bedenini yağmurla Ve boğarak o narin göğsünde hıçkırıklarını Bir çalpara gibi yeniledi kopan yanlarını Yağmur içen kız çılgın kedi Komalara girdi, jiletler yedi, ölmedi Hiç sormadım adını, kendisi de söylemedi Ben şişeyi boşalttım, o ağzını sürmedi Gitme vakti gelince uzatıp küçücük elini Hoşça kal, dedi, almadan o malum bedelini Boş bir şişeden daha aptalca ne olabilirdi hediye? Uzun uzun bakakaldı, bu adam deli mi ne, diye İyi ama bu şişe boş be arkadaş, dedi, bu şişe boş! Her şey boş güzelim, dedim, her şey boş! Sen de yağmur koyarsın belki bu şişenin içine, Ve güneşin ışırsa bir gün, bir yerlerde, bir ihtimal, Düşlerini yudumlarsın artık yağmurun yerine Yağmur içen kız gönül hırsızı Hiç kimseler bilmeyecek sırrımızı Sen tutunmaya çalışırken gecenin eteklerine Yine acıtacak güzelliğini, o çirkin maça papazı Ve yine kıyacaksın belki, o incecik bileklerine Yağmur içen kız sahipsiz bebek Elbette bir gün herkes bir şekilde gidecek Ama bu yağmur var ya, bu yağmur, inan ki Nereye gidersen git, hep ardından gelecek Ne zaman tokatlasa yağmurlar penceremi, NE zaman sersem ve buruşuk bir pardösü gibi Dökülsem kaldırımlarına bu duman karası kentin; Hep o kıza rastlarım, aynı kuytu köşede Gözyaşlarını biriktirir usanmadan Düşleriyle aynı şişede Hatırını sorarım, sessizce kaldırır yüzünü, Tablolardan çalınmış gizemli bir gülücüktür Yağmur içer yudum-yudum, kanasıya Mezesi, eski bir geceden, vişne yarığı kırmızı Ve hala kanayan o vişne ısırığı öpücüktür Yağmur içen kız mağrur yürek Bu yağmurlar yalan ama ölüm gerçek Sen yine avucunda sakla, çaldırma cevherini Ve sakın gösterme kimseye, o yağmur incilerini Hep şarkını söyle; hiçbir kelimesiz ve makamsız, Hep orda bekle; bir akşam belki apansız, Gelir de alırım şişemi senden geriye: O biriken yaşlarını içmek için damla-damla Ve geciken bedelini ödemek için kendi hayatımla Yusuf Hayaloğlu