Deprem, Toprak Ve İnsan

Deprem, Toprak ve İnsan

Muhtaç değildin sanki toprağa ve çamura
İhanet ettin, yazık; yoğrulduğun hamura

Bozmasaydın ah keşke ettiğin o yemini
Toprak ve çamur şimdi çadırının zemini

Vücudunla aranda bir incecik muşamba
Kandiller şöyle dursun, yıldızlar sana lâmba

Şimdi taşlar yastıktır, gökkubbe yorgan olmuş
Seher vakti uyandın, için toprakla dolmuş

Bebelere sırdaştır duygu yüklü geceler
Ağlayan anne susmuş, rüzgâr ninni heceler

Şu cenaze senin mi; çürümüş, kokmuş yerde
Hani kalaysız kazan, teneşir, kefen nerde

Tabut mu arıyorsun; kim bulmuş ki o lüksü
Bulanlar bahtiyarmış yırtık yatak örtüsü

Bedenin musallaya, ruhun duaya hasret
Geride kalan acep alır mı dersin ibret

Kabirler arasında toprağa akar sızın
Bak “isimsiz” yazmışlar, belki gelinlik kızın

“Dünyam” dediğin bu mu, gariplikler ülkesi
Kucak açmış gel diyor ötelerin ötesi