Bedirhan Gökçe

Ellerim üşürdü

Ellerim üşürdü üşürdüm

şehrin vitrinlerinden kayardı düşlerim

seni düşünürdüm

sense bir başka mevsimde sağanak halinde yağardın

başka ülkelere sımsıcak

ellerim üşürdü

nikotin kokan ellerim üşürdü ve

bir sigara daha yakardım

şehir ıslanırdı duman duman

çocuklar uyanmış olurdu

düşlerini kaybetmeden uykularından

benimse kabuslarım kese kağıdı buruşukluğunda

asılı kalırdı gündoğumlarına

ellerim üşürdü

ellerim üşürdü donardı

donardım teninin yokluğuna değince ve

bıçak ağzı bir yalnızlık ikiye bölerdi her şeyi

bir yarısı sen olurdun her şeyin bir yarısı ben olurdum hiçbir şeyin

ellerim üşürdü üşürdüm

bir bardak çay ve taze bir simit gibi kokardı rutubetli geçmişim

küçük bir saçak altı kahvesinde güneşi soğuturdum sonra denize karşı

kimsesiz bir adam gibi dalgalar hıçkırıklarımı boğardı

Varlığına açken muhtaçken bir lahza görmeye seni

ellerim üşürdü, üşürdüm ve doyardım yokluğuna

donardım martılar göç ederdi

demirlerdi tüm gemiler limana boşalırdı deniz

yürüyüp çıkardı balıklar tuzlu bir yaşamın soluk aralarından

seni düşünürdüm su olurdum, toprak olurdum, kus olurdum ama

yasam olmayı beceremezdim

sensizliğinde acemi bir ölümü karşılardım

beceremezdim ölmeyi

ellerim üşürdü, üşürdüm

tanıdık bir adam sesine karışırdı hüzünlerim

kapanan bir kapı sesine kilitlenirdim

duvar duvar karanlık büyürdü içimde yollar

ne bir köşe başı ne bir viraj ne dur ne durak

adımlarım soluklarını arardı kayıp yollar da

sonra bir kadın çığlığı kayardı yıldız yıldız

önce ilk bahar defnedilirdi karınca ayazında

sonra bir pervane yanardı

gözlerimin sırılsıklam aydınlığında

kanatlarına islerdi yaşanmamış bir yaz kelebeklerin

sonbahar geçerdi kar yağardı

ellerim üşürdü üşürdüm

ve şubatla biterdi bir masalın son cümlesi

seni düşünürdüm

Bedirhan Gökçe