&Quot;Yorgun Yüreğim&Quot;

Eylül gökyüzünü eflatuna boyuyor
"Yorgun Yüreğim"
Güneş top top olmuş bulutların arasından sızıyor

Tekrar çocuk olunsa, kollar birleştirilip başın altında, yatılsa yere ve bakılsa göğe, kim bilir ne filmler oynamakta

Göğe bakan yok artık diye yapraklar da yorgun adam akıllı

Sararıp solmakta

Toprağa kavuşacağı ana hazırlanmakta Giderayak bir şölen dallarda

Yağmur yağar, toprak içini soğutmayana kokar

Akşamüstleri kana batar

Kan temelli serin

Güz güzeldir Hüzündür

Lakin, güzelliği kendine Mevsim olmaz metropolde

Güz sebep değil darlığa, darlık sebep değilse

Sonuç: Yaz biter, insan aniden yorulur

Yoran nedir bilinse de, söylenecek söz bulunmaz

Söylenecek sözü dile dolamaya gerek bile duyulmaz

İyi ya, susmalı artık Hem, susmak da iyi bir eylemdir

Şimdi çember daralmakta, gölgeler ha bire uzamakta

Nihayet hava kararmakta

Sadece uykusuzuna ay ışığı sızanlar mütebessim

Sokaklar tekin değil, dünya hiç değil Her yerde toplu mezarlar ve cellatlar var

İki damardan akıyor hayat

Ya kırılgan, ya saldırgan

Eşik eğik Tutamacı yok Düşünce düştün Düşünden düştün

Artık her şey yarım
Çıkış yok, sığınak yok
Arafta kaldın Sarkıtacak ipin yok

“Ah kalbin moğolları! size verecek ne kaldı

Bir kitap olup yandı da o

Külünden zehir kaldı

Bir hayal olup uçtu da

Gökte melekler bağırdı

'eve dön, eve dön!' (*)

Kayıpsın Boşluktasın, acemisin

Olan bu Sende olan ama senden olmayan
Tanımlanmayan Tamamlanmayan Ölesiye yoran

Kendinden kaçtıkça sığınacak başka yer bulamayanlar şimdi nereye gitsin
Kendine kaçtıkça, içine sığamayan

Kendini bulamayan

Adını bile unutan

Yüklerini –ki gereksizdir, taşınmamalı atılmalıdır- eski bir bavul gibi, bir yerlerde öylesine unutamayan

Ve artık takatini yitiren

Eli eyleyene, dili söyleyene yetmeyince kalp sıkışır kafesine

Kuşatılır Kalp yağmadan yorulur

Islahı inkar, çırpıntısı çıngar

Ama umut, ille de var:

“Deki bulunur elbet

İyi bir hal üzre kaybolan kişi” (*)