Neden Felsefe?,Gerçek Nedir?,Ya Bağımlılık Ya Da Bağımsızlık!

**Prof. Dr. Sinsi** · 09-06-2012

Ya BAĞIMLILIK Ya da BAĞIMSIZLIK

!

Iyilik ve kötülük kutuplari açisindan

iki kavram sunulmustur: Biri bencillik

öbürü de hayirseverliktir

Bencilligin anlami baskalarini kendisi için feda etmek olarak tarif edilmistir

Hayirseverlik ise kendini baskalari için feda etmektir denmistir

Bu durumda insan her iki halde de diger insanlara baglanmis

kendisine iki acidan birini çekmesi söylenmistir

Ya baskalarinin ugruna kendisi aci çekecektir

ya da kendisi ugruna baskalarina aci çektirecektir

Sonunda insanoglunun kendi acilarindan zevk almasi gerektigi de söylenince

tuzak iyice kapatilmistir

Insan artik mazosizmi kendi ideali olarak kabul etmek zorunda kalmistir

çünkü bunun karsisina ancak sadizm vardir

Insanogluna oynanan en küstahça oyun bu olmustur

Bagimlilik ve aci çekme bu yolla hayatin temelleri haline getirilmistir

Seçenekler "kendini feda etmekle- tahakküm etme" arasinda degildir

Seçenekler "bagimsizlikla- bagimlilik" arasindadir

Yaraticinin kurali ya da elden düsmecinin kuralidir

Bu temel bir sorundur

Bir ölüm kalim sorunudur

Yaraticinin kurali

insanligin var olmasini saglayan mantikli zihnin ihtiyaçlari üzerine kurulmustur

Elden düsmecinin kurali ise sag kalmayi beceremeyecek insanlarin ihtiyaçlarina dayalidir

Insanin bagimsiz egosundan dogan her sey iyidir

Insanin insana bagimliligindan dogan her sey kötüdür

Bencil kisi salt anlamda bakildiginda baskalarini feda eden kisi degildir

Baskalarini herhangi bir sekilde kullanma ihtiyacinin üstüne çikmis kisidir

Onun islerligi

diger insanlarin kanaliyla degildir

Birincil anlamda onlarla ilgilenmemektedir

Amaci da düsüncesi de arzulari da enerjisinin kaynagi da hep onlarin disindadir

Bir baska kisi için var olmakta degildir

Kimseden de kendisi için var olmasini istememektedir

Insanlar arasinda olusabilecek tek kardeslik

tek karsilikli saygi bu yolla olabilir

GERÇEK NEDİR?

NEDEN FELSEFE?

Neden gurursuz yaşadığınızı

ateşsiz sevdiğinizi

direnmeden öldüğünüzü merak mı ediyorsunuz? Neden her baktığınız yerde cevapsız kalmaya mahkum sorularla karşılaştığınızı

hayatınızın neden imkansız çelişkilerle dolduğunu

neden "ya beden ya ruh" gibi

" ya akıl ya kalp" gibi

"ya güven ya özgürlük" gibi yapay seçimlerden kaçınmak için tüm ömrünüzü mantıksız kararsızlıklarla geçirdiğinizi bilmek mi istiyorsunuz?

Cevap yok diye çığlıklar mı atıyorsunuz? Algılama aletinizi

aklınızı reddetmişsiniz

ondan sonra da evrenin bir esrarengizlik yumağı olduğundan yakınıyorsunuz

Elinizdeki anahtarı fırlatıp atıyor

sonra tüm kapılar yüzüme kilitlendi diye ağlıyorsunuz

Mantıksızı izleyerek yola koyuluyor

sonra varoluş anlamlı değil diyorsunuz

Aklınızı takip etmedikçe hayatınızı bu sorulardan kaçarak geçirmeye mahkumsunuz

Tercih yapmaktan kaçındıkça başkalarının tercih ettiği bir hayata mahkum olacaksınız

Bu yüzden felsefe bir ihtiyaçtır

Felsefe; hayatı analiz etme

aklı ve mantığı kendi mutluluğunuz için kullanma aracıdır

Entellerin kafanızı karıştırmak için bir araya geldiklerinde yaptığı laf kalabalığı değildir

Her insanın bir hayat görüşü

doğru-yanlış bir felsefesi vardır

Farkında olmasa da felsefesiz insan olmaz

Herkes

yaşam tecrübelerinden

gördüğü

duyduğu

okuduğu şeylerden

iyi-kötü sonuçlar çıkararak

bir felsefe sahibi olur

Felsefe: evrenin

insanın ve insanın evrenle ilişkisinin asli tabiatını araştıran düşünce sistemidir

Felsefeye

genellikle altrüizmin (birey düşmanlığının) egemen olması

altrüizmin en acı abidelerinden biriyle: insanların kendi içlerinde kültürel olarak yarattıkları benliksizlikle sonuçlanmıştır: kendisini

bir bilinmeyen olarak görmekteki istekliliği; kendisiyle

bir yabancıyla birlikte yaşıyor gibi yaşaması ve bundan rahatsızlık duymaması; ruhunun(bilincinin)

kişisel (gayri-sosyal) ihtiyaçlarını bilmezden gelmesi

göz ardı etmesi

bastırması; kendisine en gerekli olan şeyleri en az bilmesi; en derin değerlerini

sübjektifliğin iktidarsızlığına teslim ederek

hayatını kronik bir suçluluk duygusunun kasvetli zindanına çevirmesidir

Mistik kahinin mesleğinin püf noktası

anlaşılmazlıktı; bugünün estetiğinde de: anlaşılmazlık

bir değer zannedilmektedir

Nasıl ki

ilkel vahşiler

tabiat fenomenlerini olduğu gibi kabul etmiş; bu fenomenleri

soruşturulmaz

analiz edilmez ve indirgenmez bir birincil zannetmiş; ve

bu fenomenlerin kaynağını: bilinmez cinlere atfetmişdilerse; benzer şekilde

bugünün epistemolojik vahşileri de

sanatı olduğu gibi kabul etmiş; onu

soruşturulmaz

analiz edilmez ve indirgenmez bir birincil zannetmiş; ve

sanatın kaynağını özel bir tür bilinmez cinlere atfetmişlerdir: hissettikleri duygular

Aralarındaki tek fark

tarih-öncesi vahşilerin hatasının masumca yapılmış olmasıydı

İnsan karakteri -sayısız potansiyelleriyle

erdemleriyle

kötülükleriyle

tutarsızlıklarıyla

çelişkileriyle- o kadar karmaşıktır ki; insan

kendi kendisinin en çetin bilmecesidir

Bu anlamda Amacımız:
İnsanlara veya en azından düşünme zahmetine katlananlara kendi içinde tutarlı

dürüst ve rasyonel bir yaşam tarzı sunmaktır

Mevcudiyet var olandır

Objektif gerçeklik

duygularımızdan

hislerimizden

dileklerimizden

umutlarımızdan veya korkularımızdan bağımsız olarak vardır

Objektivizm insanın gerçekliği algılamak ve eylemlerine yol göstermek için tek aracının mantık olduğunu savunur

Mantıknsanın duyularıyla elde ettiği bilgileri tanımlayan ve düzene sokan işlemdir

Objektivizmin metafizikten aldığı etik temellerine göreantık insanın hayatta kalmak için en temel aracı ise rasyonalite de en yüksek erdemidir

Aklını kullanmak

gerçekliği algılamak ve ona göre eylemde bulunmak insanın ahlaki zorunluluğudur

Objektivist etiğin değer standardınsanın insanca vasıflarını muhafaza ederek yaşaması

yani insan hayatı için

ya da diğer bir deyişle rasyonel bir varlığın kendine yakışır şekilde hayatta kalması için gerekli olan neyse odur

Objektivist etik özünde insanın kendi iyiliği için yaşadığını

kişisel mutluluğunun en yüksek ahlaki amacı olduğunu ve ne kendini başkaları için ne de başkalarını kendisi için feda etmemesi gerektiğini savunur

Ebedi günah kavramı ahlakı dışlayan bir kavramdır

Eğer insan yaradılış itibarıyla suçlu ise bu konuda tercih hakkı yok demektir

Tercih hakkı yok ise konu ahlakın alanına dahil değildir

Ahlak sadece insanın hür iradesinin hakim olduğu alanda yani onun tercihine açık konularda söz konusu olabilir

İnsanoğlunu yaradılış itibarıyla suçlu kabul etmek kavramsal bir çelişkidir

İnsan belirli bir eylemi hakkında suçluluk duyabilir

Ancak kendine saygısı olan

yüksek ahlaki değerlere sahip birisi eylemleriyle suçlu olmayı hakketmediğinin bilincindedir

Bu nedenle O

Tamamiyle ahlaka uygun hareket edecek ve bundan dolayı haketmediği bir suçluluk duygusunu asla kabul etmeyecektir

Sadizm

mazoizm

diktatörlük veya herhangi bir kötülük insanın gerçeklikten kaçmak istemesinin sonucudur

Düşünememesinin sonucu… Amaçsız bir insan: Gelir geçer duyguların ve tanımlayamadığı dürtülerin etkisiyle oradan oraya savrulan ve kendi hayatının kontrolünü tamamen kaybettiği için her türlü kötülüğü yapmaya muktedir biridir

Hayatınızı kontrol etmeniz için bir amacınız olması gerekir

Üretken bir amaç…“Hitler

Stalin

Saddam ve benzeri bensizlerin”: Hayatlarının gerçek anlamda birer manyak olarak sona erdiğine dikkat ediniz

Bunlar

kendilerine saygı ve sevgisi olmadığı için tüm varoluştan nefret etmişlerdir

Amacı olmayan fakat bir şeyler yapmak durumunda olan birisi diğerlerine zarar vermek için hareket eder

Bu üretken veya yaratıcı bir amaçla aynı şey değildir

Bu anlamda merkezi bir amaçnsan hayatındaki bütün diğer ilgileri düzene sokar; değerlerinin hiyerarşi ve görece önemlerini saptar

anlamsız iç çelişkilerden uzak tutar

hayattan daha geniş ölçekte aaaif almasını ve bu aaafi aklının hakimiyetine açık olan her alana taşımasını sağlar

Amaçsız birisi ise kaos içinde kaybolur gider

Değerlerinin ne olduğundan habersizdir

Nasıl karar vereceğini bilemez

Kendisi için neyin önemli neyin önemsiz olduğunu saptayamadığı için;rasdgele etkilerin ve anlık kaprislerin insafına bırakır kendini

Hiçbir şeyden zevk alamaz

Hiçbir zaman bulamayacağı bir değeri ararken hayatını harcar

Çünkü en başta; neyi değiştirip neyi değiştiremeyeceğini bilemez

Bu anlamda: Rasyonel davranmak demek gerçeğe uygun davranmak demektir

Duygular algılamanın aracı olamaz

Ne hissettiğiniz size gerçekler hakkında hiç bir şey anlatmaz; onlar

sadece gerçekler hakkındaki tahminlerinize dair bir izlenimdir

Duygular değer yargılarınızın sonucudurlar

Bilinçli veya bilinçsiz olarak kazandığınız

doğru olabileceği kadar yanlış da olabilecek temel önkabullerinizin sonucudurlar

Kapris ise sebebini bilmediğiniz ve öğrenmeye de zahmet etmediğiniz bir duygudur

Peki “kaprislerle hareket etmek” ne demek oluyor? Bu

insanın bir zombi gibi neyle uğraştığını

ne başarmak istediğini veya onu neyin motive ettiğini bilmeden yaşamasıdır

Bu insanın geçici bir delilik hali içinde yaşaması demektir

Böylesi bir yaşamda

hayattan renkli ve aaaifli bir tat alınabilir mi ? Bu durumdan alınabilecek yegane aaafin canilerin kan dökerken aldığı aaafe benzeyeceğini düşünüyorum

Gerçeği reddederek eylemlerde bulunmak sadece yıkım getirmez mi?Duygular insanın değerlerle ilgili önkabullerinin otomatik birer tepkisidirler

Sebep değil sonuçturlar

İnsan eğer mantığı ve duyguları arasındaki ilişkiyi doğru kurabiliyorsa bu ikisi arasında mutlaka bir çatışma

ya birini ya öbürünü seçmek zorunda kalacağımız raddede bir çelişki olmak zorunda değildir

Rasyonel insan

duygularının kaynağını

sahip olduğu hangi önkabullerden kaynaklandıklarını bilir veya keşfetmek için çaba harcar

Eğer önkabulleri yanlış ise düzeltir

Asla güvenemeyeceği ve anlamlarını tam kavrayamadığı duyguların esiri olarak hareket etmez

Bir olayı değerlendirirken tepkilerinin nedenini ve haklı olup olmadığını bilir

İç çelişkilere sahip değildir; aklı ve duyguları yekparedir; bilinci mükemmel bir uyum içindedir

Duyguları düşmanı değil hayattan aaaif almasını sağlayan araçlardır

Fakat duyguları rehberi değildir; rehber aklıdır

Ne var ki bu ilişki tersine çevrilemez

Eğer kişi duygularını sebep;aklını ise duygularının edilgen bir sonucu olarak tasavvur ederse; yani eğer duyguları tarafından kontrol edilir ve aklını duygularını rasyonalize etmek veya meşrulaştırmak için kullanırsa o zaman gayri ahlaki hareket ediyor demektir

Böylelikle kendini zulme

başarısızlığa

yenilgiye mahkum etmiş olur

Kendinin ve başkalarının mahvolmasından başka hiç bir şey başaramaz

Yani

düşünme eylemi insanın ana tercihidir

Rasyonel insan hiç bir zaman arzuların veya kaprislerin esiri olmaz

rasyonel yargısının doğruluğunu teyid ettiği değerleri ona yol gösterir

Tanıyabileceği tek otorite budur

Bu anarşi değildir

Çünkü insan özgür ve uygar bir toplumda yaşamak isterse mantık icabı o toplumun objektif

rasyonel ve geçerli kanunlarına uymayı tercih edecektir

Sonuç: Entellektüel bir güç ve ahlaki bir ideal olarak kollektivizm bugün ölüdür

Fakat özgürlük ve bireycilik henüz keşfedilmedi

Ölmekte olan günümüz kollektivist felsefesinin bir sefalet

imkansızlıklar ve umutsuzluk kültüründen başka bir şey yaratmamış olması dikkate değerdir

Zamanımızın

insanı başarısızlık

tükenmişlik ve yıkımla lanetlenmiş yardıma muhtaç

çaresiz ve akılsız bir varlık olarak yansıtan sanat ve edebiyat dünyasına bir bakın

Bu sunum bir kollektivistin kendi psikolojisinin itirafı olabilir fakat genel bir insan tasviri kesinlikle olamaz

Eğer çizilen bu tablo gerçeğe uygun olsaydı mağaralarımızdan asla çıkamazdık

Fakat bugünlere gelmeyi başardık

Etrafınızı ve tarihi gözlemleyin

İnsanoğlunun başarılarını göreceksiniz

İnsanlığın gelişmek için sınırsız bir kabiliyete sahip olduğunu ve bu kabiliyeti mümkün kılan işlevi fark edeceksiniz

O zaman insanın yaradılış itibariyle çaresiz bir mahlukat olmadığını

ancak aklını

o yüce işlevi kullanmayı ihmal ettiğinde o hale düştüğünü anlayacaksınız

Mantık

Amaç

Kendine Saygı

09-06-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Neden Felsefe?,Gerçek Nedir?,Ya Bağımlılık Ya Da Bağımsızlık! Ya BAĞIMLILIK Ya da BAĞIMSIZLIK! Iyilik ve kötülük kutuplari açisindan iki kavram sunulmustur: Biri bencillik öbürü de hayirseverliktir Bencilligin anlami baskalarini kendisi için feda etmek olarak tarif edilmistir Hayirseverlik ise kendini baskalari için feda etmektir denmistir Bu durumda insan her iki halde de diger insanlara baglanmis kendisine iki acidan birini çekmesi söylenmistir Ya baskalarinin ugruna kendisi aci çekecektir ya da kendisi ugruna baskalarina aci çektirecektir Sonunda insanoglunun kendi acilarindan zevk almasi gerektigi de söylenince tuzak iyice kapatilmistir Insan artik mazosizmi kendi ideali olarak kabul etmek zorunda kalmistir çünkü bunun karsisina ancak sadizm vardir Insanogluna oynanan en küstahça oyun bu olmustur Bagimlilik ve aci çekme bu yolla hayatin temelleri haline getirilmistir Seçenekler "kendini feda etmekle- tahakküm etme" arasinda degildir Seçenekler "bagimsizlikla- bagimlilik" arasindadir Yaraticinin kurali ya da elden düsmecinin kuralidir Bu temel bir sorundur Bir ölüm kalim sorunudur Yaraticinin kurali insanligin var olmasini saglayan mantikli zihnin ihtiyaçlari üzerine kurulmustur Elden düsmecinin kurali ise sag kalmayi beceremeyecek insanlarin ihtiyaçlarina dayalidir Insanin bagimsiz egosundan dogan her sey iyidir Insanin insana bagimliligindan dogan her sey kötüdür Bencil kisi salt anlamda bakildiginda baskalarini feda eden kisi degildir Baskalarini herhangi bir sekilde kullanma ihtiyacinin üstüne çikmis kisidir Onun islerligi diger insanlarin kanaliyla degildir Birincil anlamda onlarla ilgilenmemektedir Amaci da düsüncesi de arzulari da enerjisinin kaynagi da hep onlarin disindadir Bir baska kisi için var olmakta degildir Kimseden de kendisi için var olmasini istememektedir Insanlar arasinda olusabilecek tek kardeslik tek karsilikli saygi bu yolla olabilir GERÇEK NEDİR? NEDEN FELSEFE? Neden gurursuz yaşadığınızı ateşsiz sevdiğinizi direnmeden öldüğünüzü merak mı ediyorsunuz? Neden her baktığınız yerde cevapsız kalmaya mahkum sorularla karşılaştığınızı hayatınızın neden imkansız çelişkilerle dolduğunu neden "ya beden ya ruh" gibi " ya akıl ya kalp" gibi "ya güven ya özgürlük" gibi yapay seçimlerden kaçınmak için tüm ömrünüzü mantıksız kararsızlıklarla geçirdiğinizi bilmek mi istiyorsunuz? Cevap yok diye çığlıklar mı atıyorsunuz? Algılama aletinizi aklınızı reddetmişsiniz ondan sonra da evrenin bir esrarengizlik yumağı olduğundan yakınıyorsunuz Elinizdeki anahtarı fırlatıp atıyor sonra tüm kapılar yüzüme kilitlendi diye ağlıyorsunuz Mantıksızı izleyerek yola koyuluyor sonra varoluş anlamlı değil diyorsunuz Aklınızı takip etmedikçe hayatınızı bu sorulardan kaçarak geçirmeye mahkumsunuz Tercih yapmaktan kaçındıkça başkalarının tercih ettiği bir hayata mahkum olacaksınız Bu yüzden felsefe bir ihtiyaçtır Felsefe; hayatı analiz etme aklı ve mantığı kendi mutluluğunuz için kullanma aracıdır Entellerin kafanızı karıştırmak için bir araya geldiklerinde yaptığı laf kalabalığı değildir Her insanın bir hayat görüşü doğru-yanlış bir felsefesi vardır Farkında olmasa da felsefesiz insan olmaz Herkes yaşam tecrübelerinden gördüğü duyduğu okuduğu şeylerden iyi-kötü sonuçlar çıkararak bir felsefe sahibi olur Felsefe: evrenin insanın ve insanın evrenle ilişkisinin asli tabiatını araştıran düşünce sistemidir Felsefeye genellikle altrüizmin (birey düşmanlığının) egemen olması altrüizmin en acı abidelerinden biriyle: insanların kendi içlerinde kültürel olarak yarattıkları benliksizlikle sonuçlanmıştır: kendisini bir bilinmeyen olarak görmekteki istekliliği; kendisiyle bir yabancıyla birlikte yaşıyor gibi yaşaması ve bundan rahatsızlık duymaması; ruhunun(bilincinin) kişisel (gayri-sosyal) ihtiyaçlarını bilmezden gelmesi göz ardı etmesi bastırması; kendisine en gerekli olan şeyleri en az bilmesi; en derin değerlerini sübjektifliğin iktidarsızlığına teslim ederek hayatını kronik bir suçluluk duygusunun kasvetli zindanına çevirmesidir Mistik kahinin mesleğinin püf noktası anlaşılmazlıktı; bugünün estetiğinde de: anlaşılmazlık bir değer zannedilmektedir Nasıl ki ilkel vahşiler tabiat fenomenlerini olduğu gibi kabul etmiş; bu fenomenleri soruşturulmaz analiz edilmez ve indirgenmez bir birincil zannetmiş; ve bu fenomenlerin kaynağını: bilinmez cinlere atfetmişdilerse; benzer şekilde bugünün epistemolojik vahşileri de sanatı olduğu gibi kabul etmiş; onu soruşturulmaz analiz edilmez ve indirgenmez bir birincil zannetmiş; ve sanatın kaynağını özel bir tür bilinmez cinlere atfetmişlerdir: hissettikleri duygular Aralarındaki tek fark tarih-öncesi vahşilerin hatasının masumca yapılmış olmasıydı İnsan karakteri -sayısız potansiyelleriyle erdemleriyle kötülükleriyle tutarsızlıklarıyla çelişkileriyle- o kadar karmaşıktır ki; insan kendi kendisinin en çetin bilmecesidir Bu anlamda Amacımız: İnsanlara veya en azından düşünme zahmetine katlananlara kendi içinde tutarlıdürüst ve rasyonel bir yaşam tarzı sunmaktır Mevcudiyet var olandır Objektif gerçeklik duygularımızdan hislerimizdendileklerimizden umutlarımızdan veya korkularımızdan bağımsız olarak vardır Objektivizm insanın gerçekliği algılamak ve eylemlerine yol göstermek için tek aracının mantık olduğunu savunur Mantıknsanın duyularıyla elde ettiği bilgileri tanımlayan ve düzene sokan işlemdir Objektivizmin metafizikten aldığı etik temellerine göreantık insanın hayatta kalmak için en temel aracı ise rasyonalite de en yüksek erdemidir Aklını kullanmak gerçekliği algılamak ve ona göre eylemde bulunmak insanın ahlaki zorunluluğudur Objektivist etiğin değer standardınsanın insanca vasıflarını muhafaza ederek yaşaması yani insan hayatı için ya da diğer bir deyişle rasyonel bir varlığın kendine yakışır şekilde hayatta kalması için gerekli olan neyse odur Objektivist etik özünde insanın kendi iyiliği için yaşadığını kişisel mutluluğunun en yüksek ahlaki amacı olduğunu ve ne kendini başkaları için ne de başkalarını kendisi için feda etmemesi gerektiğini savunur Ebedi günah kavramı ahlakı dışlayan bir kavramdır Eğer insan yaradılış itibarıyla suçlu ise bu konuda tercih hakkı yok demektir Tercih hakkı yok ise konu ahlakın alanına dahil değildir Ahlak sadece insanın hür iradesinin hakim olduğu alanda yani onun tercihine açık konularda söz konusu olabilir İnsanoğlunu yaradılış itibarıyla suçlu kabul etmek kavramsal bir çelişkidir İnsan belirli bir eylemi hakkında suçluluk duyabilir Ancak kendine saygısı olan yüksek ahlaki değerlere sahip birisi eylemleriyle suçlu olmayı hakketmediğinin bilincindedir Bu nedenle O Tamamiyle ahlaka uygun hareket edecek ve bundan dolayı haketmediği bir suçluluk duygusunu asla kabul etmeyecektir Sadizm mazoizm diktatörlük veya herhangi bir kötülük insanın gerçeklikten kaçmak istemesinin sonucudur Düşünememesinin sonucu… Amaçsız bir insan: Gelir geçer duyguların ve tanımlayamadığı dürtülerin etkisiyle oradan oraya savrulan ve kendi hayatının kontrolünü tamamen kaybettiği için her türlü kötülüğü yapmaya muktedir biridir Hayatınızı kontrol etmeniz için bir amacınız olması gerekir Üretken bir amaç…“HitlerStalinSaddam ve benzeri bensizlerin”: Hayatlarının gerçek anlamda birer manyak olarak sona erdiğine dikkat edinizBunlarkendilerine saygı ve sevgisi olmadığı için tüm varoluştan nefret etmişlerdir Amacı olmayan fakat bir şeyler yapmak durumunda olan birisi diğerlerine zarar vermek için hareket eder Bu üretken veya yaratıcı bir amaçla aynı şey değildirBu anlamda merkezi bir amaçnsan hayatındaki bütün diğer ilgileri düzene sokar; değerlerinin hiyerarşi ve görece önemlerini saptar anlamsız iç çelişkilerden uzak tutar hayattan daha geniş ölçekte aaaif almasını ve bu aaafi aklının hakimiyetine açık olan her alana taşımasını sağlar Amaçsız birisi ise kaos içinde kaybolur gider Değerlerinin ne olduğundan habersizdir Nasıl karar vereceğini bilemez Kendisi için neyin önemli neyin önemsiz olduğunu saptayamadığı için;rasdgele etkilerin ve anlık kaprislerin insafına bırakır kendini Hiçbir şeyden zevk alamaz Hiçbir zaman bulamayacağı bir değeri ararken hayatını harcar Çünkü en başta; neyi değiştirip neyi değiştiremeyeceğini bilemez Bu anlamda: Rasyonel davranmak demek gerçeğe uygun davranmak demektir Duygular algılamanın aracı olamaz Ne hissettiğiniz size gerçekler hakkında hiç bir şey anlatmaz; onlarsadece gerçekler hakkındaki tahminlerinize dair bir izlenimdir Duygular değer yargılarınızın sonucudurlar Bilinçli veya bilinçsiz olarak kazandığınız doğru olabileceği kadar yanlış da olabilecek temel önkabullerinizin sonucudurlar Kapris ise sebebini bilmediğiniz ve öğrenmeye de zahmet etmediğiniz bir duygudur Peki “kaprislerle hareket etmek” ne demek oluyor? Bu insanın bir zombi gibi neyle uğraştığını ne başarmak istediğini veya onu neyin motive ettiğini bilmeden yaşamasıdır Bu insanın geçici bir delilik hali içinde yaşaması demektirBöylesi bir yaşamda hayattan renkli ve aaaifli bir tat alınabilir mi ? Bu durumdan alınabilecek yegane aaafin canilerin kan dökerken aldığı aaafe benzeyeceğini düşünüyorum Gerçeği reddederek eylemlerde bulunmak sadece yıkım getirmez mi?Duygular insanın değerlerle ilgili önkabullerinin otomatik birer tepkisidirler Sebep değil sonuçturlar İnsan eğer mantığı ve duyguları arasındaki ilişkiyi doğru kurabiliyorsa bu ikisi arasında mutlaka bir çatışma ya birini ya öbürünü seçmek zorunda kalacağımız raddede bir çelişki olmak zorunda değildir Rasyonel insan duygularının kaynağını sahip olduğu hangi önkabullerden kaynaklandıklarını bilir veya keşfetmek için çaba harcar Eğer önkabulleri yanlış ise düzeltir Asla güvenemeyeceği ve anlamlarını tam kavrayamadığı duyguların esiri olarak hareket etmez Bir olayı değerlendirirken tepkilerinin nedenini ve haklı olup olmadığını bilir İç çelişkilere sahip değildir; aklı ve duyguları yekparedir; bilinci mükemmel bir uyum içindedir Duyguları düşmanı değil hayattan aaaif almasını sağlayan araçlardır Fakat duyguları rehberi değildir; rehber aklıdır Ne var ki bu ilişki tersine çevrilemez Eğer kişi duygularını sebep;aklını ise duygularının edilgen bir sonucu olarak tasavvur ederse; yani eğer duyguları tarafından kontrol edilir ve aklını duygularını rasyonalize etmek veya meşrulaştırmak için kullanırsa o zaman gayri ahlaki hareket ediyor demektir Böylelikle kendini zulme başarısızlığa yenilgiye mahkum etmiş olur Kendinin ve başkalarının mahvolmasından başka hiç bir şey başaramazYanidüşünme eylemi insanın ana tercihidir Rasyonel insan hiç bir zaman arzuların veya kaprislerin esiri olmaz rasyonel yargısının doğruluğunu teyid ettiği değerleri ona yol gösterir Tanıyabileceği tek otorite budur Bu anarşi değildir Çünkü insan özgür ve uygar bir toplumda yaşamak isterse mantık icabı o toplumun objektif rasyonel ve geçerli kanunlarına uymayı tercih edecektirSonuç: Entellektüel bir güç ve ahlaki bir ideal olarak kollektivizm bugün ölüdür Fakat özgürlük ve bireycilik henüz keşfedilmedi Ölmekte olan günümüz kollektivist felsefesinin bir sefalet imkansızlıklar ve umutsuzluk kültüründen başka bir şey yaratmamış olması dikkate değerdir Zamanımızın insanı başarısızlık tükenmişlik ve yıkımla lanetlenmiş yardıma muhtaç çaresiz ve akılsız bir varlık olarak yansıtan sanat ve edebiyat dünyasına bir bakın Bu sunum bir kollektivistin kendi psikolojisinin itirafı olabilir fakat genel bir insan tasviri kesinlikle olamaz Eğer çizilen bu tablo gerçeğe uygun olsaydı mağaralarımızdan asla çıkamazdık Fakat bugünlere gelmeyi başardık Etrafınızı ve tarihi gözlemleyin İnsanoğlunun başarılarını göreceksiniz İnsanlığın gelişmek için sınırsız bir kabiliyete sahip olduğunu ve bu kabiliyeti mümkün kılan işlevi fark edeceksiniz O zaman insanın yaradılış itibariyle çaresiz bir mahlukat olmadığını ancak aklını o yüce işlevi kullanmayı ihmal ettiğinde o hale düştüğünü anlayacaksınız Mantık Amaç Kendine Saygı