Yok Olan İnsanlığa
 

Bu muydu hayatın bana katacakları,
Oysa ki ben hiç mi hiç düşlememiştim bu kadar acıyı..

Küçükken 'büyüyünce unutursun,geçer! ' diyorLardı
Sanırım bunLar bize umutsuzca söylenen ve inandığımız en basit masallardı
hiçbir acının unutulduğu ya da zamanla geçtiği yoktu
aksine acılar ! günden güne içimizi saran,bedeni kavuran kordular..

Zaman geçtikçe basitleşti çevremizi saran insanlar
birdenbire kayboldu ve mumla aranır oldu geçmişte kalanlar
Anlayamaz olduk insanların farklılaşma çabasını
Oysa ki aynaya yansıyan yüzler,birbirinin aynısı !

"Acılar,hayatın tuzu biberidir" derdim hep
Ama bu kadar acıyı düşlememiştim pek
En yakınının zaman sonra ırağında olması
umutsuzca anlatılan ve inandığımız masallar kadar saçmaydı !

ahh diyorum ! En sancılısından bir KEŞKE çekiyorum içime
insanlar bu kadar çok yüzlü olmasa
Ve hayat yaşanılır kalsa !

Dört duvarım ve cebimde son umut kırıntıLarımla
Küfürler savuruyorum sessizce,zamanla yok olan insanlığa
Bi an dört duvarımdan sıyrılıp bakınıyorum etrafa,kalabalık !
Birbirinin aynısı yüzler,gözler,sözler
olmaz olsun böylesi,sar beni yalnızlık !

giriyorum kapalı bir kutuya şimdi,acılarımla
hayat yaşanılır ve insan "kendi olmaya" kalkışırsa
yalnızlığım tıkla 3 kez kutuma..

*Düşlerimde canlandırabilirsem bu gerçeği (!)
severim belki insanlığı,çocukluğumdaki gibi..

alıntı