Fani Dünya Pıtraklı Memleket|Makaleler-Denemeler
 

Yıllar ne çabuk geçti babaanne…O küçücük torunların büyüdü…Kocaman adam oldular..Hepsi ayrı bir yana düştü…Darmadağın olduk.Ancak bayramlarda görebiliyoruz birbirimizi…Herkes kendi alemine dalmış…Gökte yıldızlar gibiyiz…Ayrı ayrı…Dünya ise hep aynı..Devran dönüp duruyor işte…
Kulağıma takılı sözünü ne çok hatırlar oldum.”Fani dünya, pıtraklı memleket” derdin canın sıkılınca…Henüz küçüktüm..Anlayamazdım…
—Fani ne demek?
-Pıtrak ne demek?Diye sorardım..
-Anlarsın büyüdüğünde..Derdin hep..
Küçükken dinlediğim öyküleri hiç unutmadım.O özlü sözlerin hep kulağımda küpe…Şimdi bu satırları yazarken…Seni hatırlıyorum da…Balkan harbinde kaçarken teyzenin omzunda Arda’dan geçtiğinizi ve Edirne’ye geldiğinizi,teyzenin büyüttüğünü yaşlı gözlerle anlatırdın..
Ne kadar severdin yağlık uçkurunu şalvarının üzerinde… İş yaparken hemen futanı çekerdin.
Ölene kadar da çıkarmadın hiç… Tertip ve düzenli oluşun, hele titizliğin en göze çarpan özelliğindi kuşkusuz… Ah be babaanne… Aradan çok yıllar geçti… Biz hala pıtrakları temizleyemedik. Güzel bir dünya kuramadık… Doğru yolda git sekte, hep pıtraklar dolanıyor paçalarımıza.
Neler değişti neler…Artık radyonun ajansları da,arkası yarınları da tarih oldu…Bilsen televizyon karşısında nutkumuz tutuldu…Evin içinde konuşamaz olduk birbirimizle…Herkesin elinde kumanda çekişir olduk…Artık hasret kokulu mektuplar bile yazmıyoruz.İki üç satırla mesajlaşıyoruz.İletişim çağında ne çok ilerlemişiz!Kimse kimseyi anlamıyor…Dinlemiyor..Bir özgürlük türküsü tutturduk değme gitsin..Sınır tanımıyoruz.Kalabalıklar içinde yalnızlaştık ta haberimiz yok.Herkes pür telaş dalmış yaşam kavgasına…Gülen yüzler,sıcacık selamlar bile unutuldu…Okulda her gün tekrarladığımız “büyüklere saygı,küçüklere sevgi” sözlerde kaldı..Kimsenin kimseyi tanımadığı,anlamadığı zaman diliminde yaşıyoruz…Yeşili yok ettik elbirliğince…Suyu da tükettik…Eski kışlar,eski yazlar yok artık..Bol yağmurlar yağmıyor…Topraklar hızla çölleşti…Üretmeden tüketmeye öylesine alıştık ki..Sorma gitsin…
İnsan sevdiklerini kaybedince bir bir… Dünyanın fani olduğunu daha iyi anlıyor ama çok çabuk unutuyoruz… Herkes yarış içinde… Sanki ölmeyecekmiş gibi… Hırslar öylesine keskinleşmiş ki… Zehir zemberek dünyamız. Senin öğrettiklerin geçmiyor artık.
_Doğru olun,yalan söylemeyin.Saygılı olun,birbirinizi sevin..Derdin hep…Çok üzgünüm babaanne..Doğru olmak geçmiyor bu zamanda,pirim yapmıyor…Zararlı çıkıyoruz hep…Sevgi mi?Onu da çok çabuk tüketiyoruz ki…Vefa çoktan terk etti bizi…İşte böylesine yaşıyoruz dünyayı…Güzel düşlerimizi çaldılar…Öykülerimizi çaldılar…Pıtraklar sardı her yanımızı …Temizleyemedik…Koza üstüne koza örüyoruz her geçen gün…
Bunlar sana iç döküşüm babaanne…Kulaklarımda hala”fani dünya,pıtraklı memleket”sözün…Ama bir gün mutlaka pıtraklar bitecek..Bitmeli de…Bu gecenin aydınlık sabahında güneş elbet doğacak yepyeni bir sayfa açarak insana,bu da benim özlemim…
Merhaba yeni gün….