Bir Umudu Tüketmeye Anlaşmış İki Kent Arasında Paylaşılıyor Hayat....
 

Bir umudu tüketmeye anlaşmış iki kent arasında paylaşılıyor hayat,
kaçıp hangisinden sığınsam diğerine, şefkatten uzak boğmacasına sarıyor beni.

Sonu ‘..kara’ ile biten bir kent ’Kara…’ ile başlayan başka bir kente sunuyor arta kalanımı,
kara bir coğrafyanın ‘kara’ denizinde ‘Mavi’ yi aramak uğruna yara, bere her yanım,
tutsaklık öncesinden kalan umutları(mı)n tedavülü yok cebimde kalan ki

hiçbir aşka geçmiyor, harcayamıyorum, harcanıyorum ‘kara’ kentlerin ‘kara’sını koyultmaya. . .

susmaktan başka isyanım yok artık,

kalın kitaplar arasına gömdüm kalbimi ve içinde tek kelime aşk geçmeyen,
değişmez değişmezliği dillendirilemez maddeler biliyorum,
kalın kalın çizgilerle, koca koca harflerle yazılmış

‘buluşulamaz . . .
‘konuşulamaz. . .
ve bir daha hiç
‘kavuşulamaz. . .

oysa ki . .
sen vardın en çok bu kente gelmek isterdim,
sen hayalde yardın ve ben en çok bu kenti severdim,

şimdi . . .
dönülmez bir gidiş, gidilmez bir kalış,
kapanmaz bir yara,
bitmez bir ceza
tüketilmiş bir umut,
savruk bir hayat,
iflah olmaz bir ben,

ve . .
ağarmaz iki,
‘‘..kara..’’ kent...

Bir Umudu Tüketmeye Anlaşmış İki Kent Arasında Paylaşılıyor Hayat....
 

Bugün hasretin kırlarında dolaştım;

senin adınla,

aşkın adıyla

savrulup aktım o ırmaklardan.

Irmakları çöllerle,

çölleri denizlerle,

denizleri düşlerle buluşturdum…

Sustum kaldım sonra günleri savuşturdum...

/Ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni;

simsiyah gecelerde budanırken ah ömrüm,

dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni?/