Saat Seni Çoktan Geçmiş
 

Şehrin yapışkanlığından ayrıldığım bir vakitti gözlerimi aralayabildiğim.
Taş gibi bir beyin taşıdığımı, saati görmeye çalıştığım zaman vuran "saat başı" düdüğünden sonra algılayabildim.
Saat 19:00...
Bu sersemlik halinin üzerinden kaç vakit geçtiğini anımsamıyorum.
Yoksa dünde miyim hala?
Ve düşte mi uyandım bu saatte?

Başımı kaldırıp bakmaya cesaretim yoktu. Sararmış gözbebekleri çevresinden ayırt edebildiğim; puslu bir kırmızılığın, şüpheci yalnızlığıydı. Görmek istemiyordum. Havluyla küçük bir münakaşa yaşadık...

Bahçede uğraşırken koparıverdiğin gelinciğin tebessümüyle tutmuştum bıçağı saçlarından.
Fesleğenlerin ona ihtiyacı vardı. Güneş kulaklarımdan süzüldüğünde, ter kokan avuçlarının bile ne denli mühim olduğunu kendime itiraf ediyordum. Gözlerimden içeri yalnızlığım girdi...Masaya son gelen salataydı. Tabiiki sevdiğin gibi, fesleğenli. Bir de efkarımız olmalıydı, şatırlarımıza inat. Vardı. İki mumun ayrıntısına sıkıştırılmış yüzlerimizde, isten geçecek kadar dirençli bir çizgiye rastlamamanın verdiği memnuniyet vardı gülümsemelerimizde. "Gizli aşkım..." Leonard Cohen başka bir şey diyemez miydi acaba, bu ıslak cereyanlarda... En keskin üzüm şıraları bile bu kadar sarsar mıydı gönlümün ihya edilmemiş yerlerini?

İlk yudumu senin elinden içtim, sen de benim. O zaman başım ağrımıyordu... Bir müddet sonra karşımda oturmaktan sıkılmış olduğunu düşündüm. Senin her zerrenden, ne demek istediğin çıplaklaşıyordu. Kalktın. Bir günebakan tarlasının içinde, güne bakmaktan yorulmuştuk. Elimde dolaştırdığın şarkıyı biliyordum. Bir disk çalar totalinin üçle çarpılması kadardı sanırım, aksak ritmli ayakta kalmanın bedeli. Tuttun. Hiç kimse senin kadar güzel dokunmuyordu hislerime...

Uyandığımı anımsıyorum.
Kalkar kalkmaz saate bakarsan, saniyelerin devinimi sana yorucu gelir.
Hangi öğüdün bilgeliği sunabilirdi ki bunca efsaneyi?
Yastığımın başucuna bakmayı unutmuşum.
Aynanın karşısında bu kadar vakit mi geçer?
Saat 23:00.
El yazından kalma bir baş ağrısını sürüyorum yüzüme.
Seni kırdığım için üzgünüm, beni kırdığım için de...
Aynadaki, özgün bir fonla notunu bırakıyor şimdi.
"Gece yarısını bekle. Düşlediklerinin hepsi sensin. İyi bak. Seni Seviyorum..."

Kıraç bir esnemeyle ayılmaya çalışırken, kapı tokmağıyla sarsılıyordum...
Kalkabildiğim yer, mutfak parkelerinin ziftli yumuşağıydı.
Kapıyı araladığımda, gördüğüm düşü hatırlıyordum.
Sen gelmedikçe,
Sen gitmemişsin akılmdan...
Bin yıllık hasretten gelip, boynuma sarılacağını ummuyordum

alıntı..

Saat Seni Çoktan Geçmiş
 

Özledim

Yaz günlerinde, el ele tutuştuğumuzda, terlese bile bırakmak istemediğimiz

Kış günlerinde yokluğun aklıma geldiğinde ellerimi ısıtan

Narin ellerini

Hafif rüzgarlarda savrulan

Parlak siyah saçlarını

Her defasında kendine daha çok sevdiren

Sempatik gülüşünü

Sana şiirlerimi okuduktan sonra bakan

Dalgın bakışlarını

Veda ederken aldığım, kapının üstünde kuruttuğun

Bitmez kokulu

Kırmızı güllerimizi

Teninle bütünleşen her zaman seni hissetmem için

Üzerime de sıktığın

Sihirli kokunu

Telefonda konuşurken aşkım, canım diyen

Dudaklarından dökülen

Tatlı sözlerini

Moralin bozuk olduğu anlarda, elini tuttuğumda

Sakinleşen halini, yüzündeki sevimli mimikleri

Her ismini andığımda dönmen için değil,

Mutlu sağlıklı yaşaman için dualar ettiğim,

Senden çok sevdiğim seni

Kendim gibi, bir parçam gibi hissettiğim

Mutlu kardeşlerini (kardeşlerimi)

Bana hep iyiyi öğreten

Anne demeyi çok istediğim, diyemediğim

Annem kadar sevdiğim, elini öpemediğim

İyi kalpli anneni (annemi),

Bir köşeyi dönerken karşımda seni görme umuduyla

Dolaştığım bazen kaybolduğum

İstanbul'un çıkmaz sokaklarını

Denizlerde bulduğum, ada vapurunda takıldığım, kendimi bulduğum

Gözlerimde kaybettiğim

Hayat dolu gözlerini

Her yıldırım düştüğünde, şimşekler çaktığında,

Korktuğunu bildiğim, yanında olamadığım,

Sarılamadığım sevgilimi

Bu ayrılığı kabullenmediğim için vazgeçmediğim,

Her gün hayallerinle yaşadığım,

Başka kalplerde seni yaşatmak istemediğim

Bir tek seni özledim

Mehmet Seçkin