Ufak Bir Kızdı
 

Ufak bir kizdi. Her sey den korkuyordu. Herkesin,bütün gözlerin üstünde oldugunu düsünüyordu. Otobüse binemiyor,sokakta fazla duramiyordu. Zaman geçtikçe içinde ki bu bugradan çikamaz olmustu. Kalabalik gördügünde hep annesi geliyordu aklina. Kalabalik onu bir anlik da olsa bir bunalima sokuyordu. Çok ufakken yuttugu gibi,gene alip götürecegini ve bir daha bir çikis yolu bulamayacagini düsündükçe korkusu daha da artiyordu. Ah bir çiksa aklindan,kalabaliga karissa onun tek amaci buydu. Oda istiyo rdu bu savasi yenmeyi. Annesi dedim ya;çok ufakti,annesiyle alisverise çikmisti,birden elini birakivermisti sonunun böyle olacagini bilmeden. Bir anda kendini çöl ortasinda terkedilmis gibi hissetmisti. Kaybolmustu. Etrafinda tanimadigi yüzler,aciyan gözler gördükçe daha çok korkuyordu. Sonunun ne olacagini bilmeden süpheyle etrafinda dolanip annesini ariyordu. Polisin karakola götürmesiyle 1 gece annesinden ayri o farkli ,hiç tanimadigi yüzlerin yaninda kalmisti. O geceden sonra baslamisti bu korku onda. O günden beri sokaga her çikisinda kaybolacakmis gibi geliyordu. Hayatinin her dalina yansiyordu bu durum. Annesine daha siki sarilmisti artik. Ta ki bana gelene kadar. Bir psikolog olarak böyle hastalarla çok karsilasmistim. Ama bu farkliydi. Bunun gözlerinde hayat vardi,mutluluk vardi. 2 senelik bir tedaviydi. O yüzden hastam gibi degil di o!2 sene her seans da bir umutla geliyordu. Çünkü çok sikilmisti bu durumdan. Hiçbir arkadasi yoktu,kimsesi yoktu yaninda. Sadece bir annesi bir de doktoru olarak ben vardim. Artik zaman geçtikçe beyninde yenmeye baslamisti. Bir kaybolmanin hayatina bu kadar hakim olmamasi gerektigini anlamisti. Artik bunu yenme zamani gelmisti,seanslarin etkisi belli etmeye baslamisti kendini. Kendi basina kalabalik yerlere gidiyordu,pazarlara,alisveris merkezlerine. Gene korkuyordu,ama üstüne gidiyordu pes etmedi bu inancindan. Çünkü artik kesin olarak kafaya koymustu. Bunu yenecekti. Ve bir kere daha gittigi alisveris merkezinde seneler önce gördügü bir tabloyu görmüstü. Ufak bir çocuk göz yaslarina bogulacak sekilde agliyordu,yanina gitti. Annesini kaybetmisti çocuk. Tir tir titredi o anda,biranda ne yapacagini bilemedi. Soka girmisti belki de,ama bu sok kisa sürdü ve danismadan çocugun annesini buldu. Evet o günden sonra kendine biraz daha güveniyordu. Çünkü;kendi durumunda ki birine yardim ettigi için içinde ki bu bunalimdan kurtuluyordu. Herkesin basina gelebilecegini düsünerek,bunu artik yenmisti,uzun da olsa bu korkudan kurtulmustu!!! Artik onun penceresinden hayat farkli gözüküyordu,artik mutluydu!!