Hissetim..
 

hissetim..

gerçeklik yüzüme çarpıldığı an somutluğun hızlı ama esnek acısını hissettim.

hayat sahip olamadıklarına sahip olanlara tahammül edebilme sanatıydı.

hak edip etmemen önemli değildi artık.

olan olmuştu.

geriye kalan sadece biraz hayal,umut kırıklıkları ve sabretmen gereken bir kabulleniş dönemiydi....

herşey geçerdi,

dünya bile sürekli dönüyor,yenileniyorken,bu acımı aynı kalacaktı?

acı yüzüme çarpılırken ,

hızla parçalanan hayallerimin uçuşmasının yarattığı görüntü zevkine odaklanmaya çalıştım.