Ulu Kandil'in Aydınlığında
 

O yokken, kapkaraydı yeryüzünde cehaletin karanlığı. Karaydı bahtı insanların O yokken… Zil karaydı, katran karasıydı dünyası kadınların. Töreler; güçlünün dilediği yerde, dilediği zaman ve dilediği kişinin sırtında şaklattığı bir kırbaçtı. Zengin fakiri uşak, güçlü güçsüzü köle etmişti kendine. İdrak denen ceylan yakalanmıştı İblis’in kemendine…

Sevgi, adalet ve merhamet terk etmişti yeryüzünü. Nefret ve zulüm kol geziyordu sahipsiz sokaklarda. Böyle gördükçe yeryüzünü, melekler ağlıyordu gökyüzünde… İnsanlar, kendilerini yaratan, doyuran ve donatan Sonsuz Kudret Sahibi’ni unutmuş; kovulmuş İblis yönetimindeki bir ihtirasla kendi güç ve kudretlerini yer yüzünde egemen kılmaya çalışıyorlardı…

Zulm ile âbâd olacaklarını sananlar, başları derde girip, güçlerini aşan olaylar karşısında kaldıklarında; asla ibret almayıp, bu zorlukları önlerine çıkaran yüce kudreti akıllarına bile getirmeden, Yaratan’ın yarattıklarından kendi elleriyle yaptıkları putlara sığınıyorlardı…

Kendilerini doğuran ananın da bir kadın olduğunu unutup, dünyaya kız olarak gelen günahsız bebekleri diri-diri toprağa gömerken vicdanlarında bir sızlama duymuyorlardı… Güçsüze hükmeden bir “efendi” olabilmek uğruna, güçlüye onursuzca “uşaklık” etmeyi içlerine sindirebilen yaratıklardan “insanlık” vasıfları çoktan uzaklaşıp gitmişti…

O yokken, huzuru yoktu insanların. O yokken, canından emin değildi canlılar. O yokken, derbeder dönüyordu devrân. O yokken, kapkaraydı vicdan. O yokken, solgundu rengi tüm güllerin. O yokken, alevden bir figandı şarkısı bülbüllerin. O yokken, toprak suskun, sular susuzdu. O yokken, kuşlar tedirgin, yıldızlar uykusuzdu. O yokken, yolcular alıkonuyordu yolundan. O yokken, kullar bilmiyordu Allah’ını ve Allah râzı değildi kulundan. O yokken, korkunun hudutları, çocukların gelecek umutları ve çorak gönüllere merhamet bulutları yoktu. O yokken… O yokken, ne vardı ki güzel ve iyi denen?..

Sonra… Sonrasını çorak çöllere düşen ilk yağmur damlasınca bir muştuyla kuşlar duyurdu birbirlerine. O muştuyu meğer ilk önce kuşlar duymuşlar meleklerden. Ki, kuş çırpınışları ve kuş cıvıltılarınca mutluluk çağladı yüreklerden… Apansız açılıverdi güller. Çakır dikenler tüy gibi yumuşadı çalılarda. Güneş bir türlü batmak istemedi Mekke şehrinin batı ufkunda…

O gece gökyüzünün lacivert atlasında çocuk gözlerince ışıl ışıldı yıldızlar. Ve bu güzel muştuyu göz kırparak duyuruyorlardı birbirlerine… Sonra ay doğdu, doğacak güneşler güneşinin nuruna gönül vererek. Artık O geliyordu… Kıpır kıpırdı toprak damlarda serçeler. Bir kumru, tüylerini kabartarak; bu müjdeyi haykırıyordu: “Vallahi O geliyor! Vallahi O geliyor!..” Lanetlenmiş İblis; “O’na uyacakları nasıl yoldan çıkarabilirim?” diye kahroluyordu…

Derken, yıldızlar son birer kez balkıdıktan ve ay son gücüyle bir kez daha parladıktan sonra; çok geçmeden cihanı aydınlatacak o ulu kandile ihtiram için kandillerini söndürdüler… Melekler gökyüzünde ışıktan kar tanelerince savrulurken, onlarla birlikte “cümle zerrat-ı cihan” hep birlikte ve çağlayan bir coşkuyla haykırdı: “Merhaba ey âsi ümmet melcei!..”

Ve âlemlere rahmet olan O Yetimler Güzeli, hiç batmayan bir güneş olarak doğuverdi kapkaranlık kâinatın üzerine…

Ey Sonsuz Kudret Sahibi Yüce Yaratan!.. Âlemlere lûtfettiğin bu Ulu Kandil’in aydınlığından kimseyi mahrum eyleme. Salat ü selâm O’na, hamd ü senâ her dem sana, Ya Rabbenâ…

ŞEFAAT YA RESULALLAH

Her lahzada zaman sensin,
Şefaat Ya Resulallah!..
Kurtuluşa güman sensin,
Sende huzur, sende salah;
Şefaat Ya Resulallah!..

Gördük canı açıp teni,
Sildik nefsimizden ben’i,
Bildik ve anladık; Seni
Sevenleri sever Allah;
Şefaat Ya Resulallah!..

Sen ey Allah Sevgilisi,
Sil gönlümüzdeki isi,
Vursun kalbinden İblis’i
İman denen özge silah;
Şefaat Ya Resulallah!..

Ümmet dediğin de beşer,
Sapıtıyor üçer-beşer…
Mahşer ne ki? İşte mahşer,
Sende umut, sende felah;
Şefaat Ya Resulallah!..

Göçtü akıl patır-kütür,
Anlamadım esre-ötür,
Al beni Mevlâ’ya götür,
O’ndan geldim, O’dur İlâh;
Şefaat Ya Resulallah!..

Sadettin Kaplan