Yetime Merhamet Etmek
 

Yetime Merhamet Etmek

Efendimiz (s.a.v.) biliyorsunuz çocukları da çok severdi. Hep “Ümmetim! Ümmetim!” demiştir,çocuklara da çok düşkündü. Hele öksüz, yetim olduğu zaman daha hassas oluyorlardı.Ebû Cehil bir öksüzün, bir yetimin hâmisi idi fakat bu öksüzün hakkını vermiyordu. Babası yok, ölmüş, bir takım alacağı var; Ebû Cehil yüklenmiş, onu da vermiyor. Müşrikler akıları sıra çocukla alay ettiler, eğlendiler öksüzle:

“Git Muhammed’e, o senin hakkını alsın Ebû Cehil’den!” dediler.

Çocuk inandı bu sözlere, geldi Peygamber (s.a.v) Efendimize durumu anlattı: “Ebû Cehil hakkımı vermiyor” dedi.

Hemen kalktı Allâh’ın Rasûlü, “Gel beraber gidelim!” dedi. Gitti Ebû Cehil’in kapısını çaldı: “Bu çocuğun hakkını ver!” dedi, gerekeni söyledi.

Derhal Ebû Cehil o çocuğun hakkını – neyi varsa, parası mı var emvâli mi var, yoksa başka bir şeyi mi var, hurmalığı mı var, hepsini- olduğu gibi verdi. Diğerleri de bakıyorlardı. Eğlence çıkacak kendilerine, bakalım Ebû Cehil Peygamber (s.a.v) Efendimize neler yapacak, ne çirkin sözler sarf edecek falan diye. Bekledikleri olmadı, hayretler içinde kaldılar ve geldiler Ebû Cehil’e, dediler ki: “Yâ hu sen ne yaptın böyle? Ne oldu sana? Böyle kuzu kuzu her şeyi teslim ediverdin? Biz o çocukla alay etmiştik.”

Ebû Cehil: “Öyle ama, siz onun yanındakileri görmediniz mi?”

Mazlumun, öksüzün, yetimin müdâfii Allah-u Zülcelâl Hazretleridir, (s.a.v) Efendimizdir ve O’nun tâbiileridir. (s.a.v) Efendimiz yanında heyula gibi koruyucular, muhafızlar görmüştü Ebû Cehil. Ve korkudan titreyerek getirip vermişti. Hepimizin aynı şekilde öksüze, yetime, mazluma merhamet etmek vazifemizdir. Ama maalesef bugün bu pek görülmemektedir. Bizim öksüzlerimizi, yetimlerimizi haçlılar almaktadır bugün.

alıntı