Kınalı Kuzu
 

Kurban olsun diye kınalamış

Anası oğlunun saçlarını

Hiç çatılmamış şimdiye kadar

Kurbanına simsiyah kaşları.

“Koçlar gibi gideceksin demiş

Bayramın Çanakkale’de senin”

Öperken alnından gülümsemiş

“İnşallah şehit olur bedenin…”

“Ana” dedi kınalı kuzu

“Vatan uğrunda ölmek

İnan bana vız gelir

Dünyalar toplanıp gelse bile

İmanım karşısında

Cılız gelir…”

Çanakkale,

Dünyanın geldiği yer

Bir vatan uğruna

Binlerce Mehmet’in `vurulup tertemiz alnından`

Bir güneş gibi yattığı yer.

Çanakkale,

İsterse sürüyle gelsin medeniyetin ordusu

Türkün aklına gelmez ölmek korkusu

Yok etmek değildi yapılan

Yaşamak savaşıydı,

Var olmak savaşıydı bu.

Öyle bir savaştı ki

Bir göz fırlamış başından düşmana bakıyordu

Parçalanmış bir gırtlak Allah Allah diyordu

Kanlar içinde bir ayak düşman üstüne yürürken

Tetikte kopmuş bir parmak

Hâlâ mermi sıkıyordu.

Denizden, karadan, havadan saldıran bir medeniyet

Yer gök kan olmuş, yer gök et

İşte Batı

İşte insanlık denilen vahşet.

Toplanıp gelse ne yazar medeniyetin ordusu

Çanakkale dardır, bilinmez mi geçilmez

Hiç olmamıştır ki kuzuların ölmekten korkusu

Türkler vatan için can vermekten çekinmez.

Her neferinde memleket kadar büyük bir yürek

Her yürekte memleketten büyük iman var

Nasıl geçilebilir böyle kınalı başlardan,

Etten, kemikten bir duvar?

Geçemediler

Geçemeyecekler

Ne imanı hesapladılar

Ne akacak kanı

Bilemediler ki hiçbir Türk

Ölmeden bırakmaz vatanı.

Bırakmadı kınalı kuzu

`Vurulup tertemiz alnından` uzanıp yattı

Melekler bu kuzuya

Yeşil bir anahtar uzattı

Açtı cennetin kapısını

Oradaki şehitlere

Kınalı kuzuları alkışlattı.

“Kınalı kuzum, kınalı kuzum

Yoluna kurban olduğum

Vatana kurban olasın diye

Dokuz ayda doğurduğum

Ak sütüm helal ettiğim

Görevini yaptı geçirtmedi düşmanı” diyordu

Köyde dimdik gezen annesi

Gelmiyordu geceleri sevincinden uykusu

Duyulmuyordu akmayan gözyaşlarında

“Olmadı kuzumun yavuklusu” diyen sesi.