Seni Bana Kalp Diye Koymuşlar / İdris Özyol
 

senin en güzel yerin sensizliğin

başka birine hazır oluşun aynalarda

bir gün başka uyanırsam yanında

ya sen gitmişsin ya ben kaldım

işte o zaman beni otuz yıl öldür

otuz yerimden sürgüne gönder

elbet ben nesiyim bu hayatın

ben bu aşkın Semud kavmiyim

ne zaman sana üşüsem

ateşin icadı geri alınır

kim kalır içimizdeki saat dursa

içimdeki saat başka bir gidişin olsa

seni yaşamak beni öldürür

beni öldürdü kendi aklım

benim aklım kimin aklı

sen neyimsin benim hiç bitmeyen

seni ban kalp diye koymuşlar

beni sana gidiş hazırlığı

gittin ışıklar yandı içimde

ışıklar söndü içimde gittin

seni gittim ben aynalara bakarken

aynalar seni sürdü ben seni öldüm

Seni Bana Kalp Diye Koymuşlar / İdris Özyol
 

yeşil kalbim benim

sarıdan ve maviden oluşmayan yeşil kalbim

rehin bıraktım üstüne kustuğum toprakları

gözlediğim incirler yarım durdu orada

bir su kendini çoğuluna aktı

bir kadın vazgeçti doğumdan

kalbim beni dövmüyor artık

gitmek en güzel halidir gövdemin

bunu bilmek aykırı bir damar beynimde

unuttuklarım yüzünden seviyorum seni

çok düşündüm ve uyanıp attım yüzümü

şimdi sen taşıyor olmalısın gözlerimi

ne çok şey unutmuşum ben böyle
kalbim kendi sınırlarına yabancı

hiç nar yemediğimi hatırlıyorum

hatırladığım son şey bu sen öncesi

sen öncesi sanki bir adım vardı benim

sanki diye konuşunca dil küsüyor

kendimden öte bişeyim oluyorsun

kaybolsak gideceksin ve bir hayvan

mesela ben yarasını dişleyecek gözlerinde

kalbim basmayı unuttuğumuz zil

ben bir fotoğrafı oğul belledim

cebimde bir delilik ötesi yok

ve hangi sen alnımı indirsem

hangi sokağı dönsem ilk apartman

kayıtsız şartsız isminle başlıyor

gitmeli burdan bir gidişe gitmeli

kalbim kuduz bir köpek

kalbim ısırdı beni

ama kanayan sen