|
Söz Yangını '
--------------------------------------------------------------------------------
Düslerimi gecenin koynuna serpiyorum... ' Söz Yangını ' Aglayan yüregimin sesini kimseye duyurmamak adına /sessizce yanıyorum.../ Hayallerim solgun kurumus yaprak misali dökülüyor umut dalından... Ama topraga saplanmış köklerinde kurumaya niyet yok...! ... Napalım.. kalbime düsen nasip meczup diye anılmakmış... Ask renginde odalarınıboyamakmış... ... Ucsuz bucaksız bir yolculuga cıkıyorum... Deli divane gönlümün semtinde geziniyorum... Yikik dökük harabemde özümü anlıyan kac kisi barınır ki...? Kac el dokunmustur bu zamana kadar yüregimin gizli köşelerine...? Kac bakış delip gecmistir suretimi...? "..." Sus gönül sus...! Kendi kendini yaralarsın... Payına düsen hasreti nimet bil kendine...! ... Issız ve siyaha boyanmıs olsada gönül odalarım.. uzaktan los bir ışık sızar en derinlere... Yaslarım başımı yorgun bir bilinmeze... Yarına ne kadar kaldı...? Yarın var mı...?!? Yarında barınanlar derdime derman mi...? ... Gectigim yollara kimseler ugramaz oldu... Hadi yüregim sana en yakışanı susmak... Sessizce yaşamak...! "..." |
Söz Yangını '
YALNIZLIĞA KADAR HERKES SAKLANSIN!
Konuşacak hiç kimsesiz saatlerim var benim. Kendi halinde ilerlerken hayat ve ?asla? dediğim yaşanmışlıklarım. Tekrar et ve dilden dile çevir beni. Acılarım var. Kimse bilmesin diye saklayıp durduğum pişmanlıklarımı üst üste koydum. Üstü tıka basa sırlarla doldu. daha ne söyleyim ki?. . Bu hüznü kovalama gözlerimden Bir yenisine yer açmak için Sarsarak uyandırma En keyifli yerinde bir rüyanın Kelepir işte Neşesi kaçtı hayatın Acısı fazlalaştı Dokunup durma kabuklarına da kapansın Yalnız kendimizde sanıyoruz eksiği Kendi yalnızlığımızı paylaşıp duruyoruz Size bölüşün diyen kimdi? Paylaşmak yasaktı paylaştık? Benzer yalnızlıklar arasında dolaşıp duruyorken işte bir gün Gözü yaşlı bir ayraç oldum Kör bir noktada durdum Yani şeytanıma uydum bahanem azaldıkça Kendimden kaçtım ve bir masal da ben uydurdum İçinde yaşıyorum tıpkısıyım kendi yalnızlığımın kuklası? . . Bir sır değildi ipleri tutan tanrılar söylemişti Ölümün en sevdiği oyuncağıydı çoğalsın istiyordu yalnızlıklar ... Kendi kuklasını yaratan marangozlarıydık yüreğimizin İnsana dönüşmeye Çabalayan var mıydı? Köşesine çekilirken gecenin Aynı nakaratı paylaşan gölgelerimiz arasında Yokluğa dönüşen sözlerimizi Suni solunumlarla hayata döndürmeye Çabalayan var mıydı? . . Âdem mi yanlış yaptı insan olmaklainsan mı? Âdem olmak çabasında/havvayla? Tanrı mı yoksa Kuklalar yaratmakla ?Oyun tek kişilikti paylaştık? Ya kalbimin kırıkları Usumun gözyaşları _Umursama! Karanlıkta belli olmaz acılar Kendi kuklasını yaratan marangozlarıydık yüreğimizin Sevgiye dönüşmeye Çabalayan var mıydı? ?Yok mu? ?Hiç kimsem yok mu? Konuşacak hiç kimsesiz saatlerim var (ve kukla eğilir fısıldar?) ?Şşş sessizlik! (?perdeyi kapar) . . Kendini susturur ölüm Yaşamdan geriye ne kalmışsa sona doğru saymaya başlar? ve dün ve bugün yarın olmadan Yalnızlığa kadar herkes saklansın! |
Söz Yangını '
İsmini Vermek İstemeyen Zehirleyici
dudaklarım bir akarsuydu karışırdı dudaklarında denize döküle döküle şiirler kalırdı. kalırdı şiirler dudaklarının eşiğinde ...ağlaya ağlaya çıkamazdım çıkamazdım dışarı kurmadığın cümlelerin gürültüsünde... dudaklarım bir akarsuydu dudaklarım dudaklarınla açılmış bir kuyuydu kurudu! kurudu kelimelerini kaybeden bir dilden nasıl bahsedilirse kalp nakli gerekirken birine bir başkasının ölmesi nasıl beklenirse öyle! dudaklarım geceden masada unuttuğun bir bardak suydu belki de bir bir silinirdi haritadan tüm umut köyleri ben sabahı bekledikçe... telefonun ucunda da kimse yok!? sürekli dövüyorum dudaklarımı sessizlikle sessizlik dudaklarımın tapusu gibi asılı duruyor gözlerinde. |
Powered by vBulletin®
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.