Çürümüş Şeyler De Diriliyor
 

Yürürken mezarlığın arasında, mağrur, dik,
Hisli gözlerine bir avuç kuru kemik.
Dedi istihza ile: “Bu kara toprak,
Ona kim can verecek, nasıl hayat bulacak?”

Ey sen ana karnında asılı kalmış cenin!
O kat kat karanlıkta, söyle neyle beslendin?
Onda kim inşa etti kemikten iskeleti?
O iskelet üstüne kimdir giydiren eti?
Sonra, nasıl sarıldı ona o zarif deri?

Kimdir orda halkeden o sanatkâr elleri?
Ve kimdir orda halkeden minik ayakları?
Sonra o minicik yüzdeki gül dudakları?
Sana kim hayat verdi orada organ organ?
Ey dünyaya gözü acz ile açılan insan!..
Sen çevrenden habersiz, küçük bir bebekken,
Annenin yüreğine kimdir şefkati döken?
Nazlı bir çiçek gibi yetiştin o ellerde,
Çocukluğu, gençliği geçirip perde perde,
Ey sen, ana rahminde asılı kalmış cenin!
Unuttun Yaradanı ve davacı kesildin!
Dedin istihza ile: “ Bu kemik, kuru toprak,
Ona kim can verecek, nasıl hayat bulacak?”
Nasıl yoktan varolup geliştiyse bu beden,
Yine hayat verecek ona, ilk inşa eden,
Ona hayat verecek, yaradan göğü, yeri,
Şöyle bir çevrene bak herşey onun eseri.
Nasıl süzülür yağmur toprağa damla damla?
Nasıl küçük bir fidan hayat bulur bu suyla?
Nasıl çıkar semaya dallar kucak kucak,
Nasıl sarar onları binlerce zümrüt yaprak?
Ona hayat verecek damarlara kan veren!
Ona hayat verecek o ağaca can veren!
İşte! Onun emriyle canlanacak o beden,
O’na hayat verecek, onu ilk inşa eden!

Farika TEYMUR