Arthur Rimbaud - Asılmışların Balosu
 

Arthur Rimbaud - Asılmışların Balosu

Balıkçıl darağacında

Selahattin'in şövalyeleri

Dansediyor, dansediyor

Şeytan'ın şövalyeleri.

Yüzleri buruşuk, küçük, kara kulakları

Çekmiş sayın Belzebuth bir iple gökyüzüne

Oynuyorlar şakırdadıkça kunduraları

Tutulmuşlar bir Noel ezgisinin hüznüne.

Kara orglar gibi ince, uzun kollarını

Bak şimdi kucaklıyor çarpık, küçük kuklalar

Bir zamanlar aksoylu hanımların sıktığı

Bilekleri iğrenç bir aşkla dokunmadalar.

Hoyda! şen oyuncular, artık düşünmeyen baş!

Takla atılabilir sehpalar öyle uzun!

Hop! Bilinmesin artık bu ya da dans ya da savaş!

Gıcırdarken kemanı kudurmuş Belzebuth'un.

Ey bundan sonra sandal giymeyecek ayaklar!

Hepsi derilerinden gömleklerini sıyırmış:

Ama böyle çok daha memnun görünüyorlar

Başları üstüne kar beyaz bir şapka örmüş.

Titriyor bir tutam et arık çenelerinde

Çatlak kafalarına sorguç yapmış kargalar:

Çarpıp karton zırhlara gözüpekler, yiğitler

Ölü karanlıklarda sanki dolanıyorlar.

Esiyor balosuna iskeletlerin poyraz!

Darağacı inliyor demirden bir org gibi

Koşuyor ormanlarında aç kurtlar avaz avaz:

Gökyüzü andırıyor kızıl bir cehennemi.

Hoyda, beni de alın yaslı kabadayılar

Kırık parmaklarından geçen sessizce, bir bir

Bir aşk tesbihi solgun omuriliklerinde:

Bura manastır değil, ölüler ülkesidir.

Oh! işte ortasında ölüler dansının bak

Sıçrıyor çılgın bir iskelet gökyüzünde

Sürüklenmiş boşluğa, at gibi şahlanarak

Sanki katı ipi boynunda duruyor yine.

Çatlayan uyluğunda büzmüş on parmağını

Dalgacı gülüşlere benzeyen çığlıklarla

Ve bir soytarı gibi barınağa girip

Sıçrıyor kemiklerin şarkılı balosunda.

Balıkçıl darağacında

Selahattin'in ölüleri

Dansediyor, dansediyor

Şeytan'ın şövalyeleri.