Nefesim Nefesinde Müebbet
 

Nefesim Nefesinde Müebbet

Düşüncelerim yorgun uzanınca yatağa
Kaybolur gider sensizliğim avuçlarımdan...

Ve ne zaman resmine baksam
Sabah akar mavinin kurumuş sarısına
Gece durur göğün evinde kilitli
Elimde şafak sayan kalem
Ayrılığı yazamaz bir türlü

Ve bilirim ki;
Takvimden kalma zamanda
ve her yenilenen günde
Hep aynı okunur aşk
Ama hiç aynı kokmaz

Efkar sözcüğü şimdi başucu duam
Akrep ve yelkovan sevişir yatağımda
İçimde ateş dışımda küllerim uçuşmakta

Tanrım; nereye baksam çıplak bir efkâr konar
Yaramaz kuşların çırpıntılarıyla
Kalbimdeki dallara...

Keşke yanık bir akşam kokusu şiirle
Yağsaydın yüreğime
El değmemiş pişmanlıklarımız olmazdı belki de...

Gecelerin düşsel avuntuları ağrılarımda gizken
Sus sürer yüzüme rüzgarlar

Ki kaç sınırlar çizildi bize...

Anılarımız gömülmüş bir yerlere
Güzlerim hasret bahara
Baharlarsa sen yağan yağmurlara

Aslında ne yakışır saçlarına ellerim
Terimi kurutur gözlerini kestiğinde gözlerim

Yenik düştüğümden artık kalmış sözlerim...

Şimdi yaprak döküyor yüreğim
Mevsim değişiyor süratle
Düne ait ne varsa düşüyor eteklerimden

Sen kokuyor temmuz
Nefesim nefesinde müebbet...

Gülşah Arife Türkyılmaz