Keşke Hep Çocuk Kalsaydım
 

Keşke hep çocuk kalsaydım... Herkes büyümeyi

isterken ve sürekli

değiştirirken yüzündeki saflık maskesini, ben büyümeyi

unutsaydım,

yüzümde

hep çocukluk maskesi takılı kalsaydı...

Dinlediğim her masalın ardından hayatın toz

pembeliğinde

boğulsaydım ve

inansaydım gerçekten kurdun karnının kesildiğinde

babaannenin

çıkacağına,

parmak çocuklara, öpüldüğü zaman prens olan

kurbağalara...

Keşke gerçeklerle hiç tanışmasaydım. Aklım bütün

sorulara cevap

aramasaydı, mantık denen o asabi çehreyle hiç

karşılaşmasaydım.

Büyük yaramazlıklar yapıp küçük cezalar alsaydım.

Elma

yanaklarım, badem

gözlerim olsaydı, herkes bana hizmet etseydi, bana

ninni

söyleselerdi, beni

güldürüp eğlendirselerdi...

Yüzümde hiç eksilmeyen kocaman gülücükler olsaydı,

anlattıklarımı

herkes

zor anlasaydı, beni taklit etselerdi ve herkes benimle

beraber çocuk

olsaydı. Ayakkabı numaram yirmi beşi

geçmeseydi...Ellerim minicik,

ayaklarım

küçücük, fakat hayallerim kocaman olsaydı.

Ölüm nedir bilmeseydim, acı nedir tatmasaydım,

öfke nedir

görmeseydim,

yalan nedir duymasaydım, kalbim hiç kırılmasaydı veya

bunları hiç

anlamasaydım. Keşke hep çocuk kalsaydım.

Avcuma denizi doldurabilseydim, kuşlar gibi

özgürce uçabilseydim,

hayallerle yaşasaydım, masallarda dolaşsaydım, baş

parmağımı diğerine

değdirip birdenbire tekrar çocuk olsaydım

( alıntı)