Dibace
 

Dibace

Oradaydık hepimiz,müheyya bekliyorduk

salaştı mukadderat,bozulmuş bir nışandı

gebe rüzgar,ihanete uğramış deniz,kerrat cetveli

dünyaya sokunmuştuk,dünya hamdı

külsüzdü ocak,tellal çarşısız

ağzımız noksandı.

Rımbaud'nun haberi yoktu Menelik'ten

Nijinski delirmişti

Mahler'in beş yaşındaki kızı ölmemisti daha

nehre Haşim annesiyle karanlık geceler

bazı çıkardı

zonklardı öpülmek için kavlamış dudaklarımız

bekliyorduk;alnımızın çatında

hepimizin bir çarpı.

Kopmamış birer çığlık diyesilerdi bıze

verilmemiş birer söz

daha hıç çıkılmamış

birer iskeleydi bedenlerimiz

alnımız birer sayıltı

azalarımız yerli yerine çakılmamıştı

bir çift göz,bır yumruk yürek arasında

darma dumandık

küşümle kapanırdı yüzümüz

çünkü kazınmıştı oraya yekten

başkalarına ait bir çarpı.

Yaşamak çarpısı derlerdi buna,yaşamak çarpıntısı.

Ne acelemiz vardı? Kime kavuşacaktık?

Yokuşu göze almak mı? Niçin?

Bir geçit

nereye açılmak için gerekti bize?

Susmak bilmiyordu tepemizde ses,saklı ve açık:

Tamamla çabuk! Çabuk bitir! Hadisene!

Sese bühtan etmedi aramızdan hiçbiri

değil mi ki hepimizin

işaretli ve yarım

dünyaya sarkık.

İsmet Özel