Mustafa Kemalin Oğlu!
 

Mustafa Kemal'in Oğlu

Mustafa Kemal'in oğlu diyorlardı ona,

Sırtını okşamıştı Mustafa Kemal bir sabah erken.

Geçiyordu paşalarla, beylerle

Su içmişti tarlasından şuncağız.

Öbür çocuklardan ayırmıştı kendini artık.

Adını duyuyordu yüreğinde ateşçe

Soluk alırken, ekmek yerken.

Köyün yetimiydi, ölmüştü babası Çanakkale'de,

Kale gibi tutardı omuzlarında başını.

İnce bacakları altında koca ayakları vardı

Sarıydı, kuruydu bozkırda bir çalı kadar,

On üçündeydi ama, göstermiyordu yaşını.

Bir zaman sonra top sesleri duyuldu uzaklardan

Al al oldu dağların moru.

Eli silah tutanlar girmişti cephelere bir bir,

Kadınlar, çocuklar, dedeler toplandı cami avlusuna

Sordu cümlesi birbirine ne yapak?

Ansızın düşman askeri görüldü çayırda,

Geldi çattı köye gavurun zoru.

Devrisi gün bir haber ulaştı evlere, samanlıklara

Alanda ismi yazılacakmış herkesin.

O saat bir yangın sardı Mustafa Kemal'in oğlunu,

Kimi Kadir diyecek, kimi Mıstık, kimi Özdemir...

Ankara'dan gelen rüzgarlar önünde

Ankara'ya uçan şahinlere karşı,

O, ne desin?

O, Mustafa Kemal'in oğlu, nasıl söyler,

Adını, bir avuç düşmana.

Mustafa Kemal'in oğlu yenilmez, tutsak olmaz,

Adını vermez süngüler altında,

Kellesini verse bilem.

Hem ağaç ağaçtır; öküz öküzdür,

İsim yakışmalı cana.

Bayrak mıydı ne, kartal kanadı mıydı ne,

Ses verdi göklerden adı.

O yürüyordu, köylünün dehşeti büyüyordu peşinde

Büyüyordu gövdesi

Büyüyordu dağ kadar.

Dur diye haykırdılar, namluları çevirip üstüne

Durmadı.

Fazıl Hüsnü DAĞLARCA