Heykel Sanatı Ortaçağ'da
 

Heykel Sanatı Ortaçağ'da



5. yüzyılda Roma İmparatorluğu'nun Avrupa'daki egemenliği sona erince heykel sanatı da canlılığını yitirdi. İlk Hıristiyanlar'ın tapınmak amacıyla kurdukları yapılar küçük ve gösterişsizdi. Hıristiyanlık kurumlaşıp güç kazandıkça daha büyük kiliseler yapılmaya başlandı, kabartmalar ve bezemeler önem kazandı. 11. ve 12. yüzyıllarda Romalılar'ı taklit eden Avrupalılar pencereleri ve kapıları kemerlerle, iç bölümleri ise görkemli sütunlarla süslediler. Sütun başları çiçek ve yaprak desenleri ya da Kutsal Kitap'taki efsaneleri konu alan karmaşık ve ayrıntılı figürlerle bezendi.

12. yüzyılın sonlarında ve 13. yüzyılda gelişen Gotik mimarlık döneminde yapılan görkemli katedraller sivri kuleleri, ince, uzun sütunlarıyla anıtsal bir görünüm kazandı (bak. MİMARLIK). Yapıların hemen hemen her yanı taştan heykeller ve kabartmalarla bezendi. Yapıyla eşsiz bir uyum sağlayan bu heykellerin en güzel örneklerine Fransa'daki Chartres ve Reims kentindeki katedraller ile Paris'teki Nötre Dame Katedrali'nde rastlanır. Chartres Katedrali'nin kuzey ve güney kapılarında Hz. İsa ve havarilerinin yanı sıra azizlerin, meleklerin, peygamberlerin, kralların heykelleri vardır. Reims Katedrali'nde ise tarlalarda çalışanları, gerçek ve doğaüstü hayvanları betimleyen kabartmalar yer alır.