Divan Edebiyatında Dil
 

Divan Edebiyatında Dil



Ortaçağda Avrupa'da Hıristiyanlar'ın ortak dili Latince olduğu gibi, İslam toplumlarında da ortak dil Arapça'ydı. Çünkü Kuran dili Arapça'ydı. İranlılar, Abbasiler'in egemenliği altında yaşarken kültür ve edebiyatla başlayan canlanmanın sonunda yeni bir dil oluşturdular ve Yeni Farsça diye adlandırılan bir dille 9. yüzyılda kendi edebiyat ürünlerini vermeye başladılar. Türk edebiyatını etkileyen de özellikle bu ürünler oldu.
Anadolu'da kurulan Türk devletlerinin resmi yazışma dili Arapça ve Farsça olmaya başladıktan sonra, bu durum edebiyatı da etkiledi ve özellikle devlet adamları

çevresinde, onların koruduğu şairler ve yazarlar, Arapça ve Farsça'yı, Türkçe'ye yeğlemeye başladılar. Selçuklu sultanlarının ve şehzadelerinin İran kültürünü iyi bilen ve onunla yakından ilgilenen kişiler oldukları, saraylarını şairlere açtıkları, onları özendirerek birçok yapıtın ortaya çıkmasına yardımcı oldukları bilinmektedir. Ayrıca sultanlar da şiir yazıyor ve edebiyatla uğraşıyorlardı. Böylece Türkçe yavaş yavaş Arapça ve Farsça sözcüklerle dolmaya başladı. Osmanlı Devleti döneminde de bütün bu dillerin karışımıyla Osmanlıca denen dil ortaya çıktı. Divan edebiyatı ürünleri de bu dille ve/iliyordu.