Melekler, dünyaya geldiğimde yapacağım ilk şeyi, ağlamayı
öğrettiler. Ana rahmindeydim. Savunmasızdım. Savaşmayı öğrettiler. Acıyan
yanlarımı kimselere göstermeden iyileştirmem gerektiğini öğütlediler. Her daim
ayakta, her daim hazır belalara.. Ümidi, çoşkuyu, mutluluğu, susmayı,
susturmayı, yalnızlığı, yalınlığı ve yalnışlığı.. Karanlıkta yolumu
bulabilmeyi, bulabildiğim karanlıklardan yolumu ayırt edebilmeyi.. Melekler,
bana yaşamayı öğrettiler.



Melekler, çekip gittiler. Devir teslim töreni yaklaşmıştı.
doğmak üzereydim. Bir başka melek koruyacaktı beni. Adının önemi yoktu. Hiç bir
yazıda karşılaşamazsın onunla. Biz kısaca "anne" olarak tanımlarız.
ama kendi ayaklarımızın üzerinde durabildiğimizde unuturuz. Adını da,
tanımlamalarımızı da.. yıllar sonra, içimizde büyüyen, anneden kalan boşluğun
ağırlığını sırtımızda bulduğumuzda, birilerinin peşinde koşmaya başlarız. Bir
kızın, bir erkeğin peşinde.. Hiç birinde o kutsal duyguyu bulamayız. yürek
tüketmekten başka çare yoktur.. Ömür törpülemekten..



Şaşırmıştım. ilk defa bu kadar hızlı akıyordu kanım. Açık
kırmızıydı. Koyu kırmızı değildi. Hiç değildi. Kırmızı ve siyah sevişmemişlerdi
daha.. neden dersen; gençtim daha.. Kot pantolon, bulucin, amerikan stili traş,
cep telefonu, banka cüzdanı, kredi kartı gibi kavramlarla daha yeni yeni
tanıştığım zamanlar. Ki zaten, o vakitler bunları bilen sayısı logaritma
hesabında önemsenecek kadar fazla değildi. Cümleyi eğmeden, bozmadan, söz
sanatlarından devşirmeden söylemek gerekirse sevdalanmıştım. Su üstünde görünen
kısmına verilen isim bu. Daha aşkın ne olduğunu bilmiyordum. Ama herhalde böyle
bişeydi. yoksa geceyle, dolunayla, yıldızlarla arkadaş olma isteğinin, güneşten
nefret etmenin, "kafiye, mısra, hece vezni, mecazi anlatım" nedir
bilmeden şiir yazmaya çalışmanın başka bir açıklaması olamaz. ve lakin
beslediğim duyguların (veya beslemeyerek aç bıraktığım, böylece daha da
azgınlaşan, dizginlenemez hale gelen duygularımın) miktarı karşımdakininde bana
aynı gözle bakmasına yetmiyordu. ne kadarı yeter hiç bilemedim. Kaç kilo aşk?
kaç milyon damla gözyaşı olayı tarihe mal eder? soruların cevabını öğrenme
çabası, beni bir sürü kitaba para öder hale getirdi. Kitablığımın bir kısmını
böyle bir amaç uğruna doldurmuşluğum var yıllarca. ne diyordum? evet. Bir
buhran vakti pencere camına bilinçsizce saldırışım.. ve ardından bileğimin cam
kırıklarıyla yarılması. oluk oluk akışı açık kırmızı kanımın. Koyu değil ama.



Sağ bileğimin üzerindeki cam kırığı yarasının izi kaybolmadı.
tamam. Artık kesildiği zamanki kadar acıtmıyor. Ama hala izi duruyor. Ömür boyu
eski bir sevgiliden hatıra olarak kalacak. Hiç kapanmamacasına.. tıpkı, giden
her sevgiliden sonra, yüreğimde açılan yaralar gibi..



Olmadı. Anne sevgisi gibi; menfaatsiz, kendisi için değil,
benim için beni seven biri hiç olmadı. Aramadım değil. Aradım. Bazen
bulduklarım beni sevmedi, bazen beni bulanları sevmedim. Belki sevdiğim de
oldu. Daha doğrusu sevdiğimi zannettiğim. Ama sonraları, kalbimin değil,
aslında yangın gibi doymak bilmeyen arzularımın tutsağı olduğumu gördüğümde
kendimden iğrenerek sevdalanmaklardan kaçtığım..



İşte o zaman farkına vardım. ne annem, ne de diğer melekler, bana sevmeyi
öğretmediler. Beni sevmişlerdi. Evet. Hemde çook. Ama bir anne gibi menfaatsiz
nasıl sevilir? bunu öğretmemişlerdi.



Canım benim, aşk işinde acemi kalışım, hep bundandır