ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

http://img106.imageshack.us/img106/7...ubuyuk41we.jpg

Tsunami açık denizde fark edilemez: dalga boyu geniş, ama yüksekliği fazla olmayan bu dalganın gücü ancak kıyıya ulaşıp kırıldığında anlaşılır. Teknolojik devrimler de aynı gizlilik içinde ilerler. Dalgayı okyanusu aşarken saptamak ustalık ister. İşte bu nedenle, yaklaşan bu dalganın farkında olan çok az sayıda insan var.

Nanoteknoloji yirmi yıldır var olsa da, ilk uygulama dalgası henüz yeni kırılmaya başladı. Bu gerçekleştiğinde bilgisayar devrimi küçük bir değişim gibi kalacak. Ve bu teknoloji, pillerden pantolonlara hatta kanser tedavisinde kullanılan yöntemlere kadar her şeyi etkileyecek.

Nanoteknolojiyle ilgili temelde bilinmesi gereken, küçük olduğu. Çok, ama çok küçük. Nano –Yunanca "cüce" anlamındaki önek– bir metrenin milyarda biri olan nanometre için kullanılan kısaltma. Bu öylesine küçük bir uzunluk birimi ki, görüp dokunabildiğimiz nesneler dünyasındaki herhangi bir şeyle karşılaştırmaya çalışmak saçma oluyor. Örneğin, bu cümledeki virgül yaklaşık 500.000 nanometreye yayılıyor. Diğer bir deyişle bir kişinin tıraş bıçağını yüze götüreceği sürede sakalının uzama miktarı bir nanometre.

Nanoteknoloji önemli çünkü bildiğimiz malzemeler, nano ölçekte tuhaf özellikler sergiliyor. Örneğin, alüminyum folyoyu küçük şeritler halinde parçaladığınızda –ancak mikroskopla görülebilecek kadar küçük parçalara ayırsanız dahi– hâlâ alüminyumun fiziksel özelliklerine sahip olacaktır. Ama parçalamayı sürdürürseniz, belirli bir noktadan sonra –alüminyum için 20 ila 30 nanometre– parçalar patlayabilir. Her malzeme, nano ölçekte bu tür yararlı özellikler sergilemeyebilir (roket yakıtına nano–alüminyum eklemekten söz ediliyor). Ama bazılarının bu özellikleri sergiliyor olması bir avantaj. Uzmanlar, bunları kullanarak, elektrik ileten plastik ve demirin paslanmasını engelleyen kaplama malzemeleri gibi çeşitli malzemeler üretebiliyor: Bu, kediyi çok çok küçültüp bir anda köpeğe dönüştürmeye benziyor.

Bu konu üzerinde çalışmanın en iyi yönü, araştırmacılarla işbirliği yapmaktı. Bu insanlar çoğu kişinin kavrayış sınırının ötesindeki bir düzeyde mühendislik yapıyor. Nanometre bir metrenin milyarda biri ve bu düzeyde yerçekiminin hiçbir rol oynamadığı yeni bir fizik geçerli. Bu insanlar göremedikleri, soyut bir dünyanın içine girmeyi ve fiziği kaldıraç gibi kullanarak, yeni ürünler geliştirmeyi başarıyor. Bu ürünlerin birçoğu belki beş-on yıla kadar piyasaya çıkmayacak; ama araştırmacılar yorulmak bilmeden çalışmayı sürdürüyor. Bu son derece ilginç insanlara ve başardıkları şeylere hayranlığım bir an bile eksilmedi.

Ateşe dayanıklı cam, görebildiğimiz ve deney yapabildiğimiz nanoteknoloji ürünü. Yumuşatılmış iki cam levhadan oluşuyor; bunların arasında 982°C'ye kadar varan sıcaklıklara dayanmasını sağlayan ince bir film katmanı var. Diğer yumuşatılmış camların çoğu 204°C'de kırılıyor.

National Geographic 'in fotoğraf ekipmanı odasında, camın bir tarafında ayakta dikilmiş bir manken, diğer tarafında ise kocaman alevler saçan propan kaynak aygıtları vardı . Cam levhalar kaynıyor, matlaşıyor, genleşiyor ve kabarıyor, ama bir türlü kırılmıyordu. İlk başta biraz endişeliydik, ama manken bir profesyoneldi. Her fotoğraf camın diğer tarafının alevlerle kızıla boyandığı sırada on saniyelik pozlamayla çekildi. Camın kırılmaması bildiğimiz fizik yasalarını altüst eden bir şey; bunu görmek ise çok tuhaf bir duyguydu.

Bunları Biliyor muydunuz?

Nobel ödüllü fizikçi Richard P. Feynman'ın herkesten önce nanoteknolojiye ilişkin bir düşünceye vardığı söylenebilir. Feynman 29 Aralık 1959'da, California Teknoloji Enstitüsü'nde Amerikan Fizik Derneği'nin toplantısında bir konferans verdi. "There's Plenty of Room at the Bottom" başlıklı bu konuşmada Feynman, "herşeyi küçük bir ölçekte yönlendirme ve denetleme" düşüncesini dile getirdi ve sadece minyatürleştirmeden değil, tüm Ana Britannica'yı bir topluiğnenin başına yazma gibi uygulamalardan söz ettiğini ekledi. Çözünürlük kaybına yol açmaksızın her şeyi özgün boyutunun 1/25.000'ine indirme yoluyla bunun nasıl başarılabileceğini açıkladı. Bu türden bir teknolojinin dünyadaki kitap koleksiyonlarını tek bir broşüre sığdırmada bile kullanılabileceği görüşünü ortaya attı. Ona göre, bu tür bir şey mümkündü; çünkü atomik düzeyde dahi olsa, her şey ölçülebilir durumda kalacaktı.

Feynman, "nanoteknoloji" kelimesini hiç kullanmamasına karşın, mikroskobik araçlar, inanılmaz ölçüde küçük bilgisayarlar ve hatta vücudumuzun içine girerek ameliyat yapabilecek minyatür cerrahlar inşa edebileceğimize işaret etti. Bu sırada birçok araştırmacı, özellikle Feynman'ın ünlü mizah yönünü göz önünde tutarak, ortaya attığı düşünceleri bir şaka olarak değerlendirdi. Ama Feynman, bir sayfayı boyutunun 1/25.000'ine küçültecek ve bir elektron mikroskobuyla hâlâ okunabildiğini gösterecek ilk kişiye 1000 $ vermeyi vaat etti. Stanford'da Tom Newman adlı bir lisansüstü öğrencisi 1985'te bir elektron ışınını kullanarak, Charles Dickens'in İki Şehrin Hikâyesi romanının ilk sayfasını özgün boyutunun 1/25.000'i ölçeğinde bir topluiğne başına yazdı. Topluiğneyle ve çalışmasını destekleyici kanıtlarla birlikte bir paket hazırladı ve postayla Feynman'a gönderdi. Feynman iki hafta içinde bir çekle buna karşılık verdi.

Birçok uzman Feynman'ın öngörülerinin bu kadar doğru çıkmasına hâlâ şaşıyor. Feynman ilk konuşmasında, çok küçük bir dünyada çalışmanın beraberinde getireceği geniş olanakları vurgulamıştı. Gelecekte "dönüp geriye bakanların 1960'a kadar neden hiç kimsenin bu yönde ciddi adımlar atmaya başlamadığını merak etmesi" için, kuramlarıyla insanları ileriye doğru itmek istiyordu.