ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

Epik şiir, büyük kahramanları ve onların yaptıktan işleri anlatan şiirdir. Başta gelen özellikleri bir öykü anlatması ve bunun başka şiirlere göre daha uzun olmasıdır. En ünlü epik şiirler Homeros'un İlyada ve Odysseia destandandır. 20. yüzyıl Türk şürinde epik türde verilen başlıca ürünler Nâzım Hikmet'in Memleketimden İnsan Manzaralan(1966-67), Kuvâyı Milliye (1968), Simavne Kadısı Oğlu Şeyh Bedreddin Destanı (1936), Fazıl Hüsnü Dağlarca' mn Üç Şehitler Destanı (1949), Bağımsızlık Savası, Samsun'dan Ankara'ya (1951), Yedi Mehmetler (1964) ve Ceyhun Atuf Kansu'nun Sakarya Meydan Savaşı (1970) adlı yapıtlarıdır.
Dramatik şiir, şiir biçiminde yazılmış tiyatro yapıtlarıdır. Bu türün en başarılı örnekleri William Shakespeare'in oyunlarıdır. Türk şiirinde Abdülhak Hamid Tarhan bu türde ürünler vermiştir.

Lirik şiir, şairin kişisel duygu ve düşüncelerini açıklayan şiire denir. Bu ad, Eski Yunan edebiyatında şairlerin şiirlerini lir denen saz eşliğinde söylemelerinden kaynaklarıır. Od, ağıt, sone gibi türleri olan lirik şiirler genellikle öbür şiir türlerine göre daha kısadır.
Didaktik şiir, okuyanları bilgilendirmek amacıyla yazilanşiirdir. En eskiçağlardan beri bu türde ürünler verilmiştir. Latin edebiyatında Lucretius, Virjil, Horatius, Ovidius gibi şairler bu türün en parlak ürünlerini vermişlerdir.

Türk edebiyatında da Yusuf Has Ha-cib'in 1069'da yazdığı Kutadgu Bilig, ahlak, yaşam ve devlet yönetimi konusunda öğretici bilgiler veren didaktik bir yapıttır. Yunus Emre'nin 1308'de yazdığı Risaletü'n-Nushiye, İslami bilgi ve tasavvuf ilkelerini öğreten bir mesnevidir. Tevfik Fikret'in Halûk'un Defteri (1911) ve Şermin (1914) adlı yapıtları da didaktik ürünlerdir. La Fontaine'den dilimize çeşitli dönemlerde çevrilen öğretici nitelikli hayvan hikâyeleri de gene didaktik şiir örnekleridir. Bu bilgilerden de anlaşılacağı gibi didaktik şiirin yergi, fabl, manzum hikâye, manzum mektup gibi türleri vardır (bak.FABL; YERGİ).

Pastoral şiir, kır ve çoban yaşamını, doğa güzelliklerini anlatan şiire denir. Süsten, sözcük oyunlarından, yapmacıktan ve gösterişten uzak bir anlatımla kır yaşamının ve doğanın güzelliği, çobanların kaygısız ve sağlıklı yaşamının anlatıldığı bu şiirlere "çoban şiirleri" ya da "çobanıl şiirler" de denir. Eski Yunan edebiyatında Theokritos ve Latin edebiyatında Virjil bu alarıda ürün vermiş en ünlü şairlerdir. Pastoral şiir türü idil ve eglog diye ikiye ayrılır. İdil bir kişinin, çoğunlukla da bir çobanın ağzından yazıları, kır yaşamının güzelliğinden ve çobanıl aşktan söz eden şiirdir

Eglog ise çobanların kendi yaşamları, kır yaşamı, doğa güzelliği üzerine karşılıklı konuşmalarına dayanır.
Mensur şiir, düzyazı biçiminde olmasına karşılık şiir özellikleri taşır. Yapı yönünden şiire benzememekle birlikte anlatım yönünden şiire benzeyen bu türe edebiyatımızda "mensure" adı da verilmiştir. 19. yüzyılda Fransa'da doğan mensur şiirin Türk edebiyatında en iyi örneklerini Mehmet Rauf, Halid Ziya Uşaklıgil, Yakup Kadri Karaosmanoğlu vermiştir. 1950'den sonraki dönemde de Türk edebiyatında bu türde örneklere rastlarımaktadır.