Ezeli ve ebedi olan Allah'a yöneldiğimiz kutsi mekanlar olan mabetler, Osmanlı döneminde, Allah'ın bekasını vurgulamak için sanki ilelebet kalacak şekilde, taş gibi dayanıklı malzemeden inşa edilmişlerdir.
Fani olan insanların mekanları olan evler ise, insanın ölümlü bir varlık olduğunu hatırlatıp, baki olanın yalnızca Allah olduğunu vurgulama sadedinde, her an yanıp, yıkılıp, çürüyecek malzemelerden; ahşaptan veya kireç ve kerpiç gibidayanıksız malzemeden inşa edilirmiş.
Bu yerleşik anlayıştan dolayı, atalarımız biraz sağlamca kargir bir ev yaptırdığında "hiç ölmeyecek misin, dünyaya kazık mı çakacaksın!" diye ayıplanırmış. Çünkü bu dünyanın, insanın asıl vatanı olmadığını idrak etmişler.
Müminin bu dünyadaki hali, "Benim dünya ile ilgim ne kadar ki? Ben bu dünya da bir ağacın altında gölgelenen, sonra da oradan kalkıp giden binitli bir yolcu gibiyim." (Tirmizi, zühd 44) hadis-i şerifi ile şekillenmiştir. Bundan dolayıdır ki, Osmanlı insanı dünyaya ev sahibi gibi değil bir kiracı gibi yerleşmeyi yeğlemiştir.