Bir Adam...Bir Aşk...Bir Kadın...
 

Keşke,’ dedi adam. Çıkar çıkmaz ağzından zaman aldı götürdü. ‘Keşke,’ dedi

kadın. Çıkar çıkmaz ağzından yere düştü kırıldı.

‘Oysa,’ dedi aşk, ‘Ne

kadının sevgisi azaldı zamanla, ne de adamın kırgınlığı tamir

götürmezdi.’

Adamla kadın geçip gittiler birbirlerini, konuşmadan. Ne kadın

sahiplendi aşkı ne de adam. Bir aşk daha -yarım- sokak ortasında kalakaldı bi

başına.


bi adam....bi aşk....bi kadın


Kar yağıyordu. Çekti

ellerini. Paltosunun düğmelerini iliklemeye başladı kadın. Olmaz mıydı, ısınmaz

mıydı hava tekrardan, Hep kış mıydı bundan sonrası? Kimse gelip geçmezse nasıl

açılırdı kapanan yollar? Hava daha da bozuyordu. Son düğmesini -bahanesini- de

ilikledi kadın. Tekrar boşta kaldı elleri. Adam uzattı, kadın tekrar çekti

ellerini. Sustu adam. Yürüdü kadın. Bitti -mi?- aşk. Kar yağıyordu, artıyordu

kalınlığı yalnızlığın.


bi adam....bi aşk....bi kadın


‘Sincap,’

dedi adam.

‘Hayır, bisiklet,’ dedi kadın.

‘Mavi kadillak,’ dedi

adam.

‘Hayır, timsah,’ dedi kadın.

‘Kuş,’ dedi adam.

‘Hayır, terlik,’

dedi kadın.

‘Seni seviyorum,’ dedi adam.

Sustu kadın.

Terlik miydi

parola? Neden şimdi söylüyordu bunu.

‘Bekliyordum,’ dedi adam.

‘Neyi?’

dedi kadın.

‘Herkesin beklediği şu doğru zamanı.’

Durdu bir an sonra

tekrar konuşmaya başladı:


‘Dünyanın döndüğünden emin olmak istediğim

zamanlarda işi gücü bırakıp gökyüzüne bakarım, bulutlara. Bir sincap geçer önce,

belki bir bisiklet. Mavi bir kadillak ardından, belki bir timsah ve sonra bir

kuş, kim bilir belki de bir terlik geçer anlarım ki zaman geçer aheste,

izlemeden fark edemezsin. Ama dün, doğru zaman için ölçüp biçerken, bir sincabın

koştuğunu gördüm üstümden, başımı çevirmemle mavi bir kadillak son sürat düştü

sincabın peşine ve ardından sanki biri çıkarıp ayağından hızla fırlattı

terliğini. O kadar çabuk o kadar takip edilmez oluyordu ki her şey,

korktum.’


Tekrar baktı gökyüzüne adam, ‘Yürek,’ dedi.

‘Hayır, kocaman

bir yürek,’ dedi kadın.