İçimin Tenhalaştığı Saatler...
 

Suçlarım ağladı bu gece...

Dilim battı içime...

Geçmedi geçmiş... Geldi çattı yine...

Susamazdım...




Özrü kabul edilmiyor kimsesizliğimin...

Kimse kendini üstlenmiyor bu masalda...

Oyunu ben bozmadım oysa, yalnızca düş kurdum çocukça...


Yine de...


Affedin, gözlerinden yaralanmış bu sızıyı...

Affedin, geçmişime asılmış bu sizi...



Kendi kalabalığından kaçan kentler gibiyim bu gece...

Zemheri bir yaşayış düşürmüşüm gözlerime...

Gerisini susuyorum...


Masallardan düşüyorum bu gece...

Bir martının gözlerinde üşüyorum...

Sonrası yok...

Biliyorum...



İstasyonlar ıslaktır...

Kentler çamurlu..

Sesler soluktur biraz, birazda yorgun...

Susmaksa çoğuldur...



"gitmek" derse biri; içim kanar...



Ve işte "gitmek" diyor ötelerden biri...

K/anıyorum...



"gitmek, çoğaltmıyor hiç bir masalı" diyorum... Susuyor...

"kalmak ölümü yaşatmıyor" diyorum... Gülümsüyor...

"gitmeliyim" diyorum... "kalmalısın" demiyor... !



"gitmek" diyor biri...

"gitmek; kalmanın en erdemli yoludur..."


İçim acıyor... !




Bir gün onunda değermiş yüzü düşlere...

Aynalarda ölüm...

Gülüşü kırılırmış gözbebeklerinde...

İşte o gün "gitmek" denen bitermiş...


Hepsi diyeti gözlerinize bakmamın...

Hepsi bedeli böylesine susmamın...



Kent soysuzuyum biliyorum...

Yine de...

Hiçbirinizden af dilemiyorum...

Varsınız...

Varsınız ve masalsınız...

Belki de en az bir masal kadar yalansınız...

Anmazsınız belkide adımı...?

Ve ben; böylesine yalanken bile, seviyorum o Adam'ı !!!