Tıkanıp Kaldığında
 

Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat, soluk almak güçleştiğinde,


Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını,


Dağlara dönmeli yüzünü insan.


Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak;


Yeni insanlarla 'tanışmalı, yeni keşifler yapacak....


Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa, Gerçekleştirmeyi denemeli!


Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını; zamanın bir nehir,


Kendisinin bir sal olup da, O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.


Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler,


Her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,

Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;


Küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce inip


Servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini;


Gördüğünü hissedebilmeli!


Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce,


Değerli olabilmeli hayat!


İlla büyük acılar çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için!


Başkasının yerine koyabilmeli kendini;


Ağlayan birine "gül", inleyen birine "sus" dememeli!


Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!


Şu adaletsiz, merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı; Sevgisiz, soysuz kalarak!


Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden,

Derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...


Güneşin doğuşunu seyretmeli arada bir, seher yeli okşamalı saçlarını...


Karda, yağmurda; sevincine, coşkusuna; fırtınada boranda; Öfkesine, isyanına ortak olabilmeli doğanın!


Bir çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde geleceği;


Bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli! Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu Olmayı beklememeli!


Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı; Bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için; kaçırmamalı!


Çünkü; hiç düşmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması için, hiç Çaresiz kalmamışsan, dermanı olamazsın dertlerin; ağlamayı bilmiyorsan, Neşesizdir kahkahaların;


Merhaba dememişsen, anlamsızdır elvedaların...


Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne; kendini düşünmekten herkesi unutmamalı!


Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya da hep almak için...


Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda değil,

Söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli!


Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere...

Hafızası olmalı insanın; hiç değilse, aynı hataları, aynı bahanelerle tekrarlamaması için!


Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak! Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak!


Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;

Ama, kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin sevdiklerinin;


Zaman bulabilsin; Bir teşekkür, bir elveda için...


Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;


Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan!


Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...


Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı...!