Güvenmiyorum ..
 

Güvenmiyorum!


Güvenemiyorum!


Kafamın içinde sürekli soru işaretleri var... Sürekli ya üzerse, ya kırarsa, ya giderse ya o da diğerleri gibi canımı yakarsa!


Sorular soruları kovalıyor içimde, sorular beni kovaladıkça ben hem o adamdan hem kendimden kaçmaya çalışıyorum ve her seferinde ya kendimin kendi elleriyle kat kat ördüğü duvarlara tosluyorum ya da bütün şüphelerim doğru olduğu için ne kadar kaçsam da karşımdakinin bir tuzağının içinde kısa süreli acı krampları ile uğraşıyorum.


Gerçi yediğim vurgunlar sonunda bugünkü CaDı olabildiğim düşünülürse her kramp beni daha çok ben yapıyor ama bünye haliyle acı içinde kıvranır olmaktan pek mutlu olmuyor.


Şimdi bir yolun başında duruyorum. Yanımda bir adam, yeşil gözleri ile bana bakıyor. Oda yaralı, onunda canını yakmış birileri ne kadar belli etmese de, ne kadar aman diktirip gitsin dese de gözleri biraz panikle üstüme yöneliyor. Biliyorum o da içinden benim geçirdiklerime benzer şeyler geçiriyor. Tekrar yaralanmaktan, tekrar o ayağa kalkmak için geçen sürecin aynısını yaşamaktan tedirgin…Aramızda duran ufak tefek sıkıntılarımız var, bizi birbirimizden ayıran özelliklerimiz belki benim belki onun büyütebileceği ufak çaplı anlaşmazlıklarımız.


Ve bu adam yeşil gözleri ile bana bakıyor çocuksu bir heyecanla, heyecanlanıyorum. Ellerini saçlarımın arasında gezdiriyor birden bir cümle dökülüyor ağzından bilmeden, hesaplamadan, korkmadan öylece bir cümle…


"İyi ki geldin sana ihtiyacım vardı."


Bu cümle o geceden beri kulaklarımda, çok sıradan bir anda, hiç hesap etmeden söylenen bu cümle beni şu an o adamın yanında tutuyor. Gitmek istemiyorum, kalmaya ise henüz karar verebilmiş değilim ama yine de bu cümleyi seviyorum ve sanırım bu cümleyi kuran adamı da sevebilirim.