Baban Gelirse
 

Balıkesir'de Ali Şuuri İlkokulu karşısındaki boşlukta eski ayakkabı tamircisi, kır pala bıyıklı Cevdet (Alkalp) dede vardı.
Bir akşam üstü sohbetinde konu Çanakkale'ye gelince ağlayarak anlatmaya başladı.

Rahmetli babam Hafız Ali, Çanakkale'de kaldığında anamın karnında 7 aylıkmışım. Onu hiç tanımadım. Bir fotoğrafı bile yoktu. O günler çok zor günlerdi. Seferberliğin sıkıntıları, Kuvayi Milliye zamanı işgal yılları, kurtuluş, yokluk, sıkıntı...
Çocukluğumuz hep ekmek peşinde, sıkıntıyla geçti. Ama anam, benim çocukluğumdan beri her sokağa çıkışta, her nereye giderse yanıma gelir ve "Oğlum, ben pazara gidiyorum. Baban gelirse beni hemen çağır ha!..." ya da "Ben komşulara gidiyorum, baban gelirse beni hemen çağır ha!..." derdi...
Anam babamı her zaman bekledi durdu. Büyüdüm, dükkan açtım. Anam yine her bir yere gidişte dükkana gelir; gideceği yeri söyler ve "Baban gelirse beni çağır ha!..." diye eklerdi..
Aradan yıllar geçti. anacığım ihtiyarladı. Gene hep değneğini kaparak bana gelir ve "Baban gelirse beni çağır ha!..." diye tembihlerdi..
Günü gelip ağırlaştığında, ölüm döşeğindeyken bizimle helalleşti.
"Bana iyi baktınız, hakkınızı helal edin" dedi
Sonra bana döndü ve yavaşca
"Baban gelirse, annem hep seni bekledi de" dedi.
Birden irkilerek doğruldu ve kapıya doğru gülümseyerek,
"Hoş geldin bey, hoş geldin" diyerek ruhunu teslim etti...