Aska Tebessumdu Yuzun
 

Bulutların ellerimi daralttığı zamanlardan geliyordum…

Yüzüm geceye yenik,

yüzüm ayrı…


Apayrı bir sanrı.



Sen; tamamlayamadığım yazılarım gibi

çalmamış bir kapı sesi misali…

Bitirilememiş cümlelerin sonuna ekleyemediğim ünlemlere inat

yarım kalmış bir sahne önü…

Sen; gelmek fiilinin ayaza vurup ihtimal olarak kalma hali…

Hala şarkılara fazladan nota ekleyişlerin gibi…

Sen; çocukluğuma paldır küldür geçişimin sebebi…

Farzetmek gibi

ve hatta sanmak gibi

sen…


Sen; karşılığı sözlüklere intikal edememiş bir kelime gibi...

Belki de…

Uygun bir cümlede yer edinmek istercesine çoğalıyorsun gözümde…


Şimdi an’lar yitik

zamanlar ve olaylar birbirinin içine geçmiş şimdi

geçmişe ait ne varsa silik

yer yer eskimiş bir kapı önü misali gülüş

bazen uyanık

bazen düş

hem ne fark eder ki…


Sonra bir park…

Yağmur var bir de

bir kadın sesi beraberinde

çığlığa dönecekken sesinin yüzü

donup kalmış…

Yağmuru uydurmuş olmalıyım belki de...

Hatırlamıyorum…


Ne kadar aidiyet duygusuna bürünsem de

gitmeyi çatısına ayırıyorum bazen

bazen kendime uyarlıyorum ekleri...

Her seferinde zaman aşımı diyorum

ben yine kendi peşimde…


İz bırakmış soluğun ellerimde

biliyorum aslı gibidir yazıyor hala senin bir suretinde