Ezberimdeki Herşeyi Sustum
 

İçimde hızla yükselen bir karanlık var, hissediyorum..

Şarkılar teğet geçiyor,

Şiirler yürüyemiyor, ciddi kırıklar sarmış kelimeleri..

Donup kalmış sanki zaman, akmıyor..

Dokunsam ellerim yanar, acısından.

Dokunmasam cesaretim sızlar..



Ruhum yüzüstü düştü yine, iklimsizliğine..

"Ruh" benim suçlu olduğumu düşünüyor,

"um" vazgeçiyor benden..

Küsüz şimdi..



Oysa, bende vazgeçişler çok daha eski..

Bilmiyor..


Biraz hayattan, biraz benden ama en çok da senden,

Duygusal atık gibi, ağzımda bıraktığı tadı..

Dişlerime çarpıyor keder, yutmaktan korkuyorum.

Şöyle, derinden bir nefes alamıyorum,

Boğazımda düğümlenmiş "keşkeler" var..

İsyan etmeyi özledim..



Biliyorum,

Kocaman bir bulut geçiyor içimden,

Sel götürdü mevsimlerimi, baharlar şaşkın ve kaygılı..

Her yağmurda öfkem ıslanıyor, ben kusuyorum

Ciğerlerimde yoğun bir toprak kokusu

Öksürdükçe çamura bulanıyor en derinim..


Dudağımı büktüm,

Gözlerimi sımsıkı kapattım, ağlamamak için..

Beni terketmesini bekliyorum,

Fakat içimde öyle çok gürültü yaptı ki, susmayı ezberledim..

Sustukça sustum..

Ezberimdeki herşeyi sustum artık..

Sustum

Sus

Sus