Sana
 

Duvarlardan yağanlarımla girdim kuytularına

Karanlığın görünen fosforu içimde…

Dört köşe gök/yüzünün Esra’rına batmış hüznünü emdi kalemim

Şimdi içim duvarına yaslı

Surlarım son demlerinde

Katilinin çığırtkan soluğu tükenmelerde…


Ben gözlerini yol eyledim artık

Kaybolmam

Hendek yalnızlığı bir son uçurumu kilitledi ellerim

Salome’nin yalnızlığına hüzün koydu

Seni en çok sevenler mi ağlattı?


Eylül geçti

Saçların atkı olacak boynuma bu kış

Kah rüzgarlı

Kah/küllü


Gecenin dansı başlasın şimdi

Bakışınla gebert yine beni

Her son kendini bulur nasılsa

Bir yıldız daha kayar göbeğine


Fosforlu şiirler getirdim gecene

Duvarlarına ekle yine

Dudağımda kabadayı naralarıyla seviyorum

Kendimi adıyorum

Ömrümün kalan’ına… sana…