İstanbulda Bır Sabah Ve Kar
 

Ağaç dallarına karın yapışmasını beklemek...


Beyazda büyü yoktu aslında o sabah

diğer sabahlar gibi...

Kırmızı yanaklı bir su kaplumbağası gibi titredim

ürkek bakışlı bir çocuk

ağacın altında ayaz vardı, bekledim

sihri henüz yeni bahşedilmiş

erimemiş...

Beyaz yüzlü...

Bilirsin beni…


Çocukluktan beri hep beklediler,

önce mışıl mışıl uyumamızı

sonra da mutlu olmamızı.


biz mi?


biz aslında yıllarca uyumadık.


Hep düş kurduk...

Düşlerimizde yutkunduk...

Sarıldık bir çift nakışa

yıldızları gökyüzüne tutturduk


gökyüzünün haberi bile olmadı.


Ona da yutturduk...



Değiştik...


Biz o zamanlar da değişirdik

mevsimlerle sadece...

Bir sonbahar bir kış olurduk...



Bir duvar köşesinde ağlar

savurmazdık yaşları.

o zamanlar ıslatmazdı da zaten şimdiki gibi

biz sevgiliye değil

sadece yağmura alınırdık...


Ne bir gören olurdu sevdayı

ne de duyan...

Ki saklamazdık.


biz koynumuzda bir ateş saklayıp

ayazda hep donakalırdık...



Biz

asla unutmadık.



ne zaman vapura binsem kar yağardı

ne zaman Eminönü’nden Üsküdar’a geçsek uyuyakalırdım.


tam da kız kulesinin önünden geçerken

ne zaman uykum kaçsa orada olurum

hala orada çocukluğum ve ben...

Bir de o eldivenler

üstüne annemin kokusu sinen...


Can çekişmesi gibi bir hücrenin...


Bir tutam kar kopardım az önce...

Elimin arasında can çekiştiğini gördüm...

Eridi...

Yok olmadı dönüştü, sadece...



ŞİMDİ BÜTÜN KARLAR ERİMEK ZORUNDA.....