Ayrılık Da Bitmeli..
 

Sevgilim,

Sana sevgilim diyorum.

"Ayrılık da sevdaya dahil çünkü;

ayrılanlar hâlâ sevgili" dediği gibi İlhan'ın.


Sevgilim, sana sevgilim diyorum,

bir daha hiç demeyeceğim içindir belki.


"Ayrılmamız neyi değiştirecek

ayrılık, yüreğimden silip atabilir mi seni?" derdin.

Kimbilir...


Bu sana son yazışım.

Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım,

beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla

nasıl da parçalanıyor böyle.


İlk kez, yazmak böyle zor, anlatmak, bu kadar olanaksız.

İçimde çağıldayan herşeyin,

sana doğru aktığını duyup da bunu anlatamamak.

Ne acı...


Oysa, seni her düşündüğümde,

sesim, zamanın ve mekânın olmadığı

görünmeyen ince ipeksi bir yolda ilerleyip

kulaklarına akmadı mı?


Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti.

Ruhumun sana akışı, hızlı ama bir o kadar yavaş,

delice ama bir o kadar sakin,

coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi.


Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda,

iki kişilik yalnızlıklarda,

ya da gözlerin maviliklere kilitlenmiş. Duyardın...


Hâlâ duyuyorsun.

Şimdi, şuan seninle konuşurken,

ruhunda geziniyorum yine.

Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını,

o kimselere hissettirmediğin bir anlık dalgınlığı,

sadece anın yakaladığı o ince sızıyı...

Kapa gözlerini!


Sen hep duyacak mısın beni,

ben hep anlatacak mıyım bilmiyorum...


Ama madem ayrılanlar hâlâ sevgili,

ayrılanlar hâlâ sevdalı.

Bu ayrılıkta bitmeli...


Ayrılık...

Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan.

Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil,

ayrılmakmış asıl zor olan.

Ayrılmayı başarana kadar yaşanılanlar,

o kanatan acıtan korkulu bekleyişler...


O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil,

sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak,

Ağla***** git artık içimden diyebilmek

ama daha derken pişman olup

hayır kal ne olur diye yalvarmak...


Ne kadar zordu...

Öyle içimdeydin ki, seni ordan çıkarmak

kendimi paramparça etmek demekti.


Ayrılık...