Gün Yüzlüm
 

Gün Yüzlüm


Ne güzel şeydir seni hatırlamak,

Kulak ver bana gün yüzlüm

Gözlerime, gözlerime bak

Bazen düşünürüm de neler neler çektik.

Deryaları uykuda,

Yıldızları suda kaybettik.

Alınlarımızda ter

Gözbebeklerimiz’de ümit

Ömrümüzün yarısını hayal kurmakla geçirdik

Olmasaydı keşke bu göğsümüzdeki darlık

Önümüzde karanlık, ardımızda karanlık

Ağlama gün yüzlüm, ağlama

Biz ağlamaya alışmadık.


Nasıl kanlı güller açtı bir sabaha karşı

Nasıl herşey birden değişti,

Ayrılık nutukları atıldı her adım başı

Oysa biz,

Mutluluk için tutmuştuk ellerimizi,

Sonuna kadar diye etmiştik yeminlerimizi

Hep güzel günler düşündük.

Kimler boğduki bizim gençliğimizi,

Kurşun serptiler sanki göklere

Yağmur olup yağdı menekşelerimizin üstüne

Azmı cefa çektik azmı savaştık

Neden böyle oldu, hangi rüzgara karıştık.

Kalbimizde bir avuç su bir dilim ekmek

Uzak bir hatıra oldu artık gülmek

Üzülme gün yüzlüm üzülme,

Yolcu yolunda gerek.


İliklerimize kadar çamur ile sıvandık.

Anlaşılmaz nedenlerle kesildi daima yolumuz

Nerede o kış geceleri, nerede o mutlu,yoksulluğumuz.

Şarkıları nerede, aşkı nerede yaşadık.

Nerede söndü ışığımız

Hani nerede o mütevazi soframız.

Annenizin bize verdiği,

Çocuk resimli temiz masa örtüleri

Limonlu bol biberli çorbamız.

Yemeğimizi bile yarım bıraktık

Peki şimdi nerede evimiz,

Nerede saadetimiz.

Nerede her akşamki öksürüğü komşumuzun,

O riyakar o kirli yüzü müşterek dostumuzun

Ya sen nerdesin gün yüzlüm.

Nerdesin.

Hangi mehtabın pençesinde

Hangi aydınlığın içindesin

Üstünde yine o beyaz elbisen

Tıpkı hayalimde bıraktığım gibisin

Kulağında eski bir şarkı sesi,

Sanki beni duymak için hafifçe eğilmişsin

Ben gibi hüzünlü, ben gibi düşüncelisin.

O kısa saçların,

Ojesiz parmaklarınla

Mektepli bir kıza benzemişsin.

Doğrusu hem çok sevmiş, hem de çok sevilmişsin.

Bana yakın dur gün yüzlüm, bana yakın dur.

Gözlerinden belli

Sende beni özlemişsin.



Kerem Alışık