İçimizin Karanlık Odaları-İclal Aydın
 

Kimse girmesin oralara …

Kapıları ağır büyük ve kilitli olsun …

Kimse görmesin o zavallı ;korku ve endişe yüklü büyümemiş ,erken yaşlanmış yüzümüzü …

Eskimiş ,sararmış ,solmuş , üzeri eski çarşaflarla örtülmüş utançları …

Hataları yalanları pişmanlıkları ,zamansızlıkları ,zaafları …

Ortalama olma ,ortalama yaşama ,uzlaşma kaygılarımız …

Vazgeçişlerimizi ,kaçışlarımızı ,kaçırdıklarımızı …

Yok saydıklarımızı,görmezden geldiklerimizi ,es geç tiklerimizi…

Kimse ! kimse görmesin bütün bunları .

Anlatılmayan ,anlatılmayacak olan ,suskunlukla boyanmış bütün anıları …

Bir gün gelip ansızın açılıveren ,o kimsenin onaramayacağı yaraları …

Bir kederi…

Hiç kimsenin orda olduğunu ,orda öylece kala kaldığını hiçbir zaman anlayamayacağı …

Bir kalbin açıklanması güç ,çözümü imkansız tek başınalığını…

Bir durum ki su vermeyi unutmuş birileri …

Bir hal ki , istasyonun birinde hep “gelecek “treni bekleme ses isliği …

Kimse görmesin o içimizdeki karanlık odaları … yok saysınlar içimizdeki o çaresiz gölgeyi … kapıları kilitli kalsın hep …

Kapıları büyük olsun hep …

Zamanın durduğu hatırlamanın koca bir çığı yerinden kopardığı …

Bütün bir ömrün en zavallı “toplamı”…

Karanlık odaları dört duvarın hapsedilmiş bir “unutkanlık”…uykular arasında bir şarkının ortasında,aynada bir yağmurlu bir öğle sonrasında …”oradayım ben bıraktığın yerde ,o karanlıkta “diye fısıldayan … Ah ,kimse bilmesin o odalara bıraktıklarımızı… yüzleşmektir aslında en zoru ,birinin o odanın kapısını açmasından sonrası …

Ne çokmuş meğer bir ömrün saklanan kısmı …eğer herkesin varsa bir karanlık odası ,o odanın aşkına bir dakikalık saygı duruşuna susmalı … susmalı

Bir başka karanlık odaya karşı …