Hayat Gul Kokulu Bır Saganak Yıne
 

Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.

Ne varsa uçurumlar eşiğinde,

hüzünlerle yalpalayan ne varsa

gözlerimin önünde,

ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…


Bir şeyler anlatmak istiyor hayat

ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına…


Gün batıyor...

Gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım.

Unutuyorum sevgilim suretini;

durgunluğum “niçin”di unutuyorum…


Gün batıyor...

Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.

Umurumda değil ne yağmur ne ayaz

ne de bu ker*** kokusu havada;

unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor

ve geciken sabahlara koşuyor kuşlar,

gözlerimin önünde

ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…


Yılmaz Odabaşı