ForumSinsi - 2006 Yılından Beri

Ağa

KÖYÜN AĞASIYDI. Dededen,
babadan kalma bir zenginlikti onunki. Malları da, namı da ata yadigârıydı.
Varsın olsun. Ona göre, sorun yoktu. Zira, onu köyün bir numaralı adamı yapmaya
yetecek kadar malı da vardı, namı da...

Ağa demek, bir bakıma, köyün
padişahı demekti. Sözünün üstüne söz gelmezdi. Hele bir gelsin; getiren ya
anında özür diler, ya derhal karşısından kalkardı. Hele kalkmasın; başkaları
kaldırırdı. Hele kaldırmasınlar; ağa yapacağını bilirdi. Önünde yürüyen de
olmazdı, ardından konuşan da. “Ağa”ydı bugüne bugün. Köy küçüktü gerçi, ama ağa
büyük adamdı.

Herşey iyi hoştu da, ağanın ağzının tadını kaçıran bir
sorun vardı. O da hallolsa, hiçbir sorun kalmayacaktı. Ağa, köyün imamından yana
dertliydi. Gerçi kendisinin namaz-niyazla fazlaca işi yoktu. Allah’ını
bildiğini, çok sevdiğini söyler; “Yalnız, Allah’la kul arasına girmeye gerek
yok” diye eklerdi. Namaz, onunla Allah’ı arasında bir meseleydi.

Yine de,
köyün camisine hiç uğramamak olmazdı. “Gavur değiliz herhalde.” Ağa, her Cuma
günü en yeni giysilerini giyer, abdestini alır, etrafına toplananların önüne
düşer, caminin yolunu tutardı. Yolda beride görenler selam verir, cami kapısında
ise köylüler ona yol açarlardı. O da selamları karşılar, kendisine açılan yoldan
gururlu bir eda ile ilerler ve en ön safa kurulurdu. Bu arada, kendi
safındakilerden bir adım ileride durmayı da unutmazdı.

Buraya kadar sorun
çıkmazdı da, sorun bundan sonra başlardı. Zira, hutbesini bitirir bitirmez
minberden inen imam, kalabalığı yara yara öne doğru ilerler, tam da ağanın önüne
yerleşirdi.

Her Cuma tekrar tekrar yaşanan bu durum ağayı elbette memnun
etmiyordu. Ağalık otoritesini rencide eden bu durum, ağa kadar, oğlunun da
canını sıkıyor olmalıydı ki, bir keresinde, “Niye babamın önüne geçiyorsun?”
diye çıkışmıştı imama. İmam oğlunun bu densizliğini ağaya açınca, ağa da
ağzındaki baklayı çıkarmadan rahat etmemişti. “Oğlan yanlış yapmış imam efendi,
ama sen de fazla önümde duruyorsun. Bu işi düzeltmek lâzım.”

Bu
görüşmenin üstünden çok zaman geçmeden, sorun, hiçbir ilave sorun çıkmadan
çözülüverdi. Ağa, en sonunda, muradına erdi. Artık en öndeydi, üstelik hiç
itiraz eden de yoktu. İmam dahil.

İmam, “Er kişi niyetine!” diyerek
cenaze namazına çoktan başlamıştı bile..