Fizik Tedavide Özel Yöntemler
 

Nasıl hiçbir zaman "pireksi için *****illin" verilmemesi gerekirse, hastada tam bir değerlendirme yapılmadan ve semptomatolojinin nedeni anlaşılmadan psikiyatrik semptom için ilaç veya başka bir fizik tedavi de uygulanamaz. Hekim, değerlendirmeden elde ettiği bilgilere dayanarak tedavisini tasarlamalıdır. Ancak bu yoldan fizik çarelerden ne bekleyebileceğini ve genel sosyal ve psikoterapötik işlemlerle bunların nasıl kombine edilebileceğini belirleyebilir.İster depresyon, ister mani ve ister şizofreni olsun, hastalığın endojen öğesi ne kadar büyük olursa, böyle bir biokimyasal bozukluğu değiştirmek için tasarlanan fizik tedaviler de o kadar etkin olur. Böylece, tipik bir endojen depresyonda, antidepresan ilaçlar veya ECT'nin hastayı iyileştirmesi ihtimali vardır; diğer tedaviler nispeten küçük bir rol oynar. Oysa kişilik veya reaktif faktörlerin belirgin olduğu vakalarda, antidepresan ilaçların, hastanın güçlükleri karşılayabilmesini ve hattâ psikoterapötik yardımla sonunda bunları yenmesini başarmaya yeterli olsa bile, yalnızca kısmi bir düzelme sağlaması beklenebilir. Böyle bir vakada, hasta sorunlarına uyum gösterebilinceye kadar, antidepresan ilaca bir iki yıl devam edilmesi gerekebilir. Bu "idame" tipi terapi, şizofrenili hastalarda sık kullanılır ve ba zı vakalarda, özellikle hastalığın yeterince kontrol edilemediği durumlarda süresiz uygulama gerekebilir, çünkü hastalığın nüksetmesi bu hastaların akıl sağlığında kalıcı bir zarara yol açabilir. Özellikle nörotik hastalarda, fizik tedavilerin hedefi spesifik bir biokimyasal bozukluktan çok, semptomların giderilmesidir. Nörotik kişilikli hastalarda, tek veya kümülatif tipte bir semptomu yenemedikleri zaman, nörotik semptomlar gelişir. Sıhhatsizlik, insomnia veya kilo kaybı hastanınn hayatı karşılamada çektiği güçlüğü arttırarak kolayca kısır bir döngüye yol açabilir; böylece artan semptomlar daha fazla yetersizlik ve dolayısıyla daha çok semptom yaratabilir. Böyle bir hastada, semptomları gidermek için başvurulan fizik tedbirler yalnızca hastanın güçlüklere göğüs germesini değil, işine dönmesini ve kişiliğini dengeye kavuşturmasına yardım eden sosyal ve diğer ilgilerini geliştirmesini sağlar. Bu amaçla hipnotikler, trankilizanlar, bazen uyku terapisi, modifiye insulin veya narko-analiz kullanılabilir. Ancak, bu ilaçları kullanırken, hastaya bir şeyler yapmasına yardım etmenin amaçlandığını hatırlamak da önemlidir. Yalnızca semptomların giderilmesi için trankilizan verilen hastalar, temeldeki sorunun değişmesi için yardım edilmediği takdirde, kolayca bu ilaçlara bağımlılık kazanabilirler. Öte yandan, bazı hastalarda kişilik veya reaktiflik faktörleri öylesine entraktabl' dır ki, hekim hastanın sosyal kapasitelerini kaybetmesini beklemek tense, semptomları gidermek için ilaç tedavisini süresiz olarak uygulayabilir.